Οι φακίδες μου κι εγώ

Οι φακίδες μου κι εγώ

Οι φακίδες μου κι εγώ έχουμε μια σχέση αγάπης και μίσους. Το μίσος σίγουρα το καταλαβαίνουν όσοι έχουν φακίδες και ίσως όσοι δεν έχουν. Την αγάπη την καταλαβαίνουν μόνο όσοι έχουν συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι έχουν φακίδες.

Εγώ ζω πλέον συμφιλιωμένη με τις φακίδες μου. Βέβαια η σχέση μας δεν υπήρξε πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα, το αντίθετο θα έλεγα. Σίγουρα πάντως υπήρξε στρωμένη με πολλά κιλά λευκαντικών κρεμών και άλλων μαγικών φίλτρων, από αυτά που υπόσχονται δέρμα αλαβάστρινο και bonus έναν πρίγκηπα δώρο. Και φυσικά ο πρίγκηπας…χωρίς φακίδες.

Όλα ξεκίνησαν κάπου εκεί που ξεκινάνε όλα αυτά τα ενοχλητικά που μας ακολουθούν σε όλη μας τη ζωή. Στα παιδικά μου χρόνια, όταν κοιτώντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη άρχισα να μετράω 3, μετά 4, μετά 6 ενοχλητικά σημαδάκια επάνω στη μύτη μου και εκατέρωθεν αυτής. Ενοχλητικά…τώρα που το σκέφτομαι καθόλου ενοχλητικά δεν ήταν στην αρχή. Μάλλον αδιάφορα θα τα χαρακτήριζα. Ενοχλητικά άρχισαν να γίνονται όταν όλοι όσοι με έβλεπαν στο φως του ήλιου και ειδικά το καλοκαίρι – αυτό το καταραμένο καλοκαίρι – αναφωνούσαν όλο έκπληξη:

Έχεις φακίδες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ναι, έχω φακίδες! Φακίδες. Απλά. Δεν είναι να πεις ότι έχω και κανέναν βόα τυλιγμένο στη μούρη μου!

freckles
Αυτό το καταραμένο καλοκαίρι!

Γονίδιο σου λέει, από τον παππού. Το αξιοσημείωτο βέβαια είναι ότι αυτό το φακιδοφέρον γονίδιο το κληρονόμησα μόνο εγώ και η αδερφή μου. Κανείς άλλος! Σε όλη την οικογένεια. Το προσπερνάω κι αυτό, τουλάχιστον είχα την αδερφή μου και δεν ένιωθα μοναξιά σε αυτόν τον αλαβάστρινα πλασμένο κόσμο που ζούσα. Είχα και τη μάνα μου να μου λέει πόσο της άρεσαν οι φακίδες που είχαν τα άλλα παιδάκια όταν ήταν μικρή (παρηγοριά στον άρρωστο δηλαδή) και για πολλά χρόνια είχα πειστεί ότι αυτή έφταιγε που γεννηθήκαμε και οι δύο με φακίδες.

Τι έλεγα; Α! Για τις ταμπέλες που σου φοράει η κοινωνία. Σου πετάει ένα “έχεις φακίδες” και μετά σου μοστράρει την αψεγάδιαστη εικόνα του κοριτσιού με το αλαβάστρινο δέρμα που λέγαμε, που δεν φοράει γυαλιά, δεν έχει στραβά δόντια, δεν έχει μεγάλη μύτη, δεν έχει παραπανίσια κιλά ούτε ίχνος κυτταρίτιδας, που έχει το σωστό μέγεθος στητού στήθους και πωπού και που αν δεν τα έχει όλα αυτά – το πακέτο δηλαδή – κάνει ότι μπορεί για να τα αποκτήσει. Και ξαφνικά η ταμπέλα σου γίνεται δυσβάσταχτη, οι φακίδες σου φαντάζουν μείζον ζήτημα χρήζον άμεσης αντιμετώπισης και αρχίζεις τις κρέμες. Λευκαντικές, αντηλιακές, καλυπτικές, σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή.

Οφείλω να ομολογήσω ότι διττό ρόλο στη σχέση μου με τις φακίδες έπαιξε η Πίπη η Φακιδομύτη, που από τη μια μου την έδινε στα νεύρα γιατί το παρατσούκλι της εύκολα το δανείζονταν οποιοσδήποτε ήθελε να με προσφωνήσει, αλλά από την άλλη μου έδινε κουράγιο μια και ήταν ένα κορίτσι με μεγάλη αυτοπεποίθηση και έδειχνε να μην δίνει δεκάρα για τις φακίδες της. Η Κέιτ Μος δεν πιάνεται ως πρότυπο γυναίκας που έκανε καριέρα στον κόσμο της ομορφιάς με τις φακίδες της, επειδή η ίδια τις μισούσε, οπότε δεν έκανε ποτέ καλό στην ψυχολογία μου.

Ευτυχώς δηλαδή που υπήρξε η Twiggy, η Gisele, η Moore και η Tyra Banks και ένιωθα κάπως καλύτερα.

Με τα χρόνια έπαψα να μισώ τις φακίδες μου. Στην αρχή έμαθα να ζω μαζί τους. Έπειτα άρχισα να τις αγαπώ. Ένιωσα ξαφνικά ότι ήταν κομμάτι του εαυτού μου, ένα μικρό τοσοδούλικο πραγματάκι που με έκανε να ξεχωρίζω από τους άλλους ανθρώπους. Όσο περισσότερο ωρίμαζα σαν άνθρωπος τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμουν ότι οι φακίδες μου ήμουν εγώ.

Μέχρι που μια μέρα παρατήρησα στη μυτούλα του μεγάλου μου γιου, του Μάνου, μια μικρή φακιδούλα. Αυτό ήταν! Λάτρεψα τις φακίδες μια για πάντα. Δεν χρησιμοποίησα και ούτε πρόκειται να χρησιμοποιήσω ποτέ ξανά στη ζωή μου λευκαντική ή καλυπτική κρέμα. Μάλιστα όταν βάφομαι φροντίζω το μακιγιάζ μου να μην κρύβει τις φακίδες μου, να μην κρύβει την ομορφιά τους.

Όσο για την κοινωνία με τις ταμπέλες της…με τα χρόνια έχω κατανοήσει ότι είναι πιο αδύναμη από μένα, έρμαιο των συμφερόντων και των συμπλεγμάτων της και της το έχω συγχωρήσει. Απλά δεν θα της επιτρέψω ποτέ να έρθει να μοστράρει τις ανούσιες λουστραρισμένες ταμπέλες της στα μούτρα των παιδιών μου.

Για την ιστορία πρέπει να σου πω ότι σήμερα πια κυκλοφορούν freckle pencils, δηλαδή μολύβια μακιγιάζ για να ζωγραφίσεις τις δικές σου φακίδες αν δεν έχεις. Φαίνεται πως “ο κόσμος της ομορφιάς” προσπαθεί να εξιλεωθεί για τους τόνους λευκαντικών κρεμών που έχει μοσχοπουλήσει όλα αυτά τα χρόνια…πουλώντας ακόμα ένα προϊόν.

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

10 Comments

  1. Τι όμορφο άρθρο Χριστίνα μου! Δεν έχω φακίδες αλλά τις λατρεύω μου θυμίζει παιδικότητα και ανεμελιά…και να είναι το δικό σου ξεχωριστό κομμάτι! Να προσθέσω επίσης ότι είσαι τόσο κούκλα που σε έχω δει και…ούτε καν παρατήρησα τις φακίδες σου ενώ σε έχω δει και εντελώς άβαφτη! Είσαι κούκλα, απίστευτα ενδιαφέρον άνθρωπος που ρε συ…κάλυψες τις φακίδες που ως παιδί θεωρούσες χάλια! Τώρα που έμαθα ότι έχεις, σε συμπάθησα πιο πολύ!!!! Εγώ δεν έχω αλλά λες να ζωγραφίσω καμία;! Έχω χάλια μύτη βέβαια…καλά σταματάω.

    1. Να σου πω ότι λατρεύω τη μύτη σου; Είναι το χαρακτηριστικό σου που θεωρώ ότι σε στολίζει!!!
      Είδες πως είναι βρε παιδί μου; Τελικά κάποιοι άλλοι μας κάνουν να πιστεύουμε πράγματα για τον εαυτό μας που τελικά απέχουν χιλιόμετρα από την πραγματικότητα!

  2. Χριστίνα μου την λάτρεψα την ανάρτησή σου! Όχι δεν έχω φακίδες! Αλλά συμφωνώ απόλυτα σε όσα λες “για την κοινωνία με τις ταμπέλες της”! Είναι σίγουρα πιο αδύναμη από εσένα, από εμένα από οποιονδήποτε προσπαθεί να του κολλήσει ταμπέλες!!! Φιλιά πολλά!!!

  3. Πολύ όμορφη ανάρτηση Χριστίνα μου! Οι φακίδες και κάθε χαρακτηριστικό μας είναι τόσο όμορφα όταν τα αγαπάμε εμείς…. Και είσαι και μια κουκλα, να τα λέμε αυτά, ούτε καν πήρα είδηση τις φακίδες όταν σε είχα δει! Φιλιά πολλά!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

RECENT POSTS
FOLLOW ME ON

You May Also Like