Φοβάμαι

Φοβάμαι

Από τότε που έγινα μαμά φοβάμαι περισσότερο

Όταν ήμουν μικρή δε φοβόμουν τίποτα!

Αγοροκόριτσο όντας, έκανα πάντα τα πιο παράτολμα πράγματα με την εξαιρετική άνεση που σου χαρίζει η παιδική άγνοια κινδύνου.

Σκαρφάλωνα παντού, εξερευνούσα με τους φίλους μου όλα εκείνα τα μέρη που οι γονείς μας μας απαγόρευαν ακόμα και να πλησιάσουμε.

Έπαιρνα το ποδήλατο και προσπαθούσα να πάω τόσο μακριά όσο μου υποδείκνυε η λαχτάρα μου να ανακαλύψω το άγνωστο. Κάθε φορά και λίγο πιο μακριά, μέχρι να νιώσω ότι – εντάξει, αναμετρήθηκα με τον εαυτό μου ακόμα μια φορά!

Άλλα χρόνια θα μου πεις… Παρόλα αυτά μακαρίζω τη μάνα μου για την υπομονή της.

Τώρα που το σκέφτομαι, αν ήμουν στη θέση της θα με είχα κλειδώσει στο σπίτι.

Μετά άρχισα να φοβάμαι. Όχι για εμένα, εγώ άλλωστε ήμουν άτρωτη. Φοβόμουν για τους άλλους. Φοβόμουν βασικά για τους γονείς μου. Κάπου στην αρχή της εφηβείας θαρρώ πως ήταν που άρχισα να αγχώνομαι μην τυχόν και πάθουν κάτι οι γονείς μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνω τα βράδια στην κρεβατοκάμαρα για να ελέγξω πως όλα ήταν καλά, να ηρεμήσω και να πάω να κοιμηθώ.

Πολλές φορές με έβρισκε το ξημέρωμα με αγχωτικές σκέψεις.

Καθώς μπήκα για τα καλά στην εφηβεία σταμάτησα να αγχώνομαι και πολύ. Ήμουν απασχολημένη βλέπεις με χίλια δύο άλλα πράγματα, πολύ πιο σημαντικά στα μάτια μου. Τότε ήταν που δεν φοβόμουν απολύτως τίποτα… Ο κόσμος ολόκληρος στα πόδια μου έτοιμος να κατακτηθεί από μία έφηβη! Και τα νεανικά χρόνια πέρασαν κάπως έτσι. Χωρίς δεύτερες σκέψεις για τίποτα.

Η φοιτητική ζωή σε βγάζει από το προστατευμένο περιβάλλον της μαμάς και του μπαμπά και σε βάζει σε κόσμους μαγικούς και ονειρεμένους.

Ξενύχτια, παρέες, ταξίδια σε ερημικά βουνά και βόλτες με τα μηχανάκια σε ασφυκτικά γεμάτα νησιά, εξερευνήσεις σε απομακρυσμένες παραλίες και όλα αυτά που πραγματικά, τώρα που το σκέφτομαι αν ήμουν η μάνα μου θα με είχα κλειδώσει στο σπίτι.

Δεν φοβόμουν τίποτα!

Μέχρι τη στιγμή που έγινα μαμά για πρώτη φορά. Από τότε που έγινα μαμά φοβάμαι περισσότερο. Και κάπως έτσι – τελείως ξαφνικά – άρχισα να φοβάμαι σχεδόν τα πάντα. Και μετά έγινα και δεύτερη φορά μαμά. Ήταν το τελειωτικό χτύπημα!

Τώρα πια με δυο πολύ μικρά παιδιά, είμαι σίγουρη ότι φοβάμαι τα πάντα…

Από τότε που έγινα μαμά φοβάμαι

Φοβάμαι μην τυχόν και αρρωστήσουν τα παιδιά. Εκείνο το μπούκωμα που δεν τα αφήνει να αναπνεύσουν σωστά και ταλαιπωρούνται τα πουλάκια μου. Φοβάμαι τον πυρετό, τα εξανθήματα, τις αλλεργίες. Την δυσκοιλιότητα, την ουρολοίμωξη. Φοβάμαι όλες τις ασθένειες συνηθισμένες και σπάνιες.

Να μην μιλήσω καλύτερα για τα ατυχήματα!

Μου κόβονται τα πόδια μόλις δω λίγο αίμα, εγώ η κατά τα άλλα πολύ ψύχραιμη… σε ότι δεν αφορά στα παιδιά μου φυσικά. Φοβάμαι μην πνιγούν με τις καραμέλες, με το κρέας, με την πατάτα, στη θάλασσα. Είμαι 24 ώρες το 24ωρο σε εγρήγορση για να μην χτυπήσουν άσχημα.

Να μην τους καταπιέζω, αλλά να εξασφαλίζω την ασφάλεια τους. Εύκολο; Καθόλου.



Τυχαίνει κάποιες φορές να μπω να κάνω μπάνιο την ώρα που κοιμούνται –εννοείται την ώρα που κοιμούνται – και αρχίζει να με λούζει κρύος ιδρώτας. Σκέφτομαι πως μπορεί να ξυπνήσει ένας από τους δύο και να βρει τρόπο να βγει στο μπαλκόνι (παρόλο που είναι κλειδωμένο) για να με ψάξει. Παναγιά μου πόσο επικίνδυνο! Σκέφτομαι πως μπορεί να γίνει ένας σεισμός, φοβάμαι μην ανάψει με κάποιο τρόπο φωτιά.

Κι αν χτυπήσει κάποιος άγνωστος την πόρτα; Και ανοίξουν; Την κλείδωσα την πόρτα; Θυμάμαι πως την κλείδωσα….κι αν δεν την κλείδωσα;

Το 15αύγουστο είχαμε πανηγύρι. Η πόλη ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο. Και εκεί, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα το δικό μου και του μπαμπά του ο μικρός μου εξαφανίστηκε. Γυρίσαμε για μια στιγμή να ασχοληθούμε συγχρόνως με το μωρό – λάθος συγχρονισμός – και τον χάσαμε από τα μάτια μας, μέσα σε ένα πλήθος κόσμου. Στεκόταν παραπέρα, αλλά εμείς τον χάσαμε από τα μάτια μας.

Δεν ξέρω αν ήταν δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες ή αιώνες, αλλά ότι και να ήταν, όλα αυτά που φοβάται ένας γονιός, όλα όμως, πέρασαν μέσα από το μυαλό και των δυο μας.  Άλλο να στο περιγράφω…



Φοβάμαι και για τον εαυτό μου πια. Και για τον άντρα μου. Πρέπει να είμαστε εδώ για τα παιδιά μας.

Τίποτα δεν είναι όπως ήταν παλιά.

Πριν από όχι πολύ καιρό, βρεθήκαμε με τον άντρα μου σε ένα νησί των Κυκλάδων. Τα νησιά των Κυκλάδων τα αγαπάμε και οι δύο και έχουμε περάσει πολλά καλοκαίρια στο ένα ή το άλλο νησί, να εξερευνούμε με ένα μηχανάκι κάθε γωνιά προσβάσιμη και μη.

Κάποτε αυτά, γιατί τώρα…

Για να μην στα πολυλογώ πιάσαμε τον εαυτό μας να προβληματιζόμαστε για όλους αυτούς που τους βλέπουμε με τα μηχανάκια – εμείς νοικιάζουμε πια μόνο αυτοκίνητο – σε ένα νησί κατάμεστο από κάθε καρυδιάς καρύδι, που πίνουν, που ξενυχτάνε, που κάνουν παρέες – κάποιες φορές αμφίβολης εντιμότητας.

Και αφού σκεφτήκαμε τους γονείς τους που τους περιμένουν στο σπίτι και καταλήξαμε ότι μάλλον… τα παιδιά μας θα πάνε διακοπές όταν θα είναι αρκετά ώριμα (θα θέλαμε δηλαδή), περιηγηθήκαμε στο «ασφαλές μέρος» του νησιού, νιώθοντας…πώς να στο πω…πολύ γονείς!

Μεγαλώσαμε; Μπορεί. Αλλά από την άλλη έχουμε πολλούς φίλους που δεν είναι ακόμη γονείς και είναι…από την άλλη πλευρά.

Εγώ;

Είμαι από την από εδώ πλευρά πια. Φοβάμαι και βρίσκω το θάρρος να το πω δηλαδή. Επειδή έχω την ελπίδα κάποτε να διαβάσουν τα παιδιά μου αυτές τις αράδες και να με καταλάβουν, έστω και λίγο. Θέλω να ξέρουν πως ήμουν κι εγώ κάποτε από την άλλη πλευρά.

Τώρα όμως φοβάμαι.

Κάποιες φορές νιώθω ότι είμαι όντως υπερβολική. Αλλά τότε μιλάω με άλλες μαμάδες. Και καταλαβαίνω ότι δεν φοβάμαι επειδή είμαι υπερβολική. Φοβάμαι απλά επειδή είμαι μαμά…

Από τότε που έγινα μαμά, φοβάμαι περισσότερο
Photo by Katerina Striaka

Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©

Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

10 Comments

  1. Καθημερινά περνάνε όλα τα παραπάνω απο το μυαλό μου και φοβάμαι κι εγώ! Μάλλον είμαστε πολλοί σε αυτή την πλευρά! Όμως προσπαθώ να συγκρατώ τον εαυτό μου! Τουλάχιστον ας είμαστε αισιόδοξοι! Πολλά φιλιά

  2. Αχ οι φόβοι της μάνας! Κανείς δεν σου λέει ότι τους γεννάς μαζί με το παιδί σου…όλα όσα λές τα σκέφτομαι καθημερινά! και είναι ακόμη τόσο μικρά, που να μεγαλώσουν κιολας!

    1. Αλίμονο μας Μάχη! Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά και φεύγουν από το προστατευμένο περιβάλλον του σπιτιού τόσο μεγαλώνουν οι κίνδυνοι και οι φόβοι της μάνας

  3. Ακριβώς έτσι είναι, πιστεύω πως πάντα θα φοβόμαστε για όλα αυτά που αναφέρεις. Δεν ξέρω τι να πω, μάλλον είναι στη φύση της μητέρας, και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Από την άλλη βέβαια δεν μπορούμε και να τα κλείσουμε σε γυάλα προκειμένουν να μην πάθουν τίποτα. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό και να σκεφτόμαστε όσο πιο θετικά μπορούμε!

    1. Και να ψάχναμε να βρούμε γυάλα αρκετά ασφαλή για τα παιδιά μας, μάλλον καμιά δεν θα μας έκανε, οπότε πορευόμαστε και φυσικά σκεφτόμαστε θετικά!

  4. Δεν είσαι μόνη…
    Κι εγώ φοβάμαι. Κι όσο μεγαλώνει η κόρη μου, φοβάμαι για περισσότερα…
    Κι όταν είσαι μονογονέας όπως εγώ, φοβάσαι διπλά.
    Αλλά νομίζω πως οι φόβοι, η έγνοια θα ΄ λεγα καλύτερα, γίνονται συνήθεια και συνταξιδιώτες στο δρόμο της ζωής..
    Κι όσο περνούν τα χρόνια, κι όσα περισσότερα κατακτούν τα πιτσιρίκια μας, τόσο αποδυναμώνονται οι φόβοι μας.
    Καλή δύναμη σε όλους τους γονείς…
    **Αννιώ**

    υγ. Υπέροχα καλογραμμένο κείμενο…

    1. Το ξέρω Αννιώ μου! Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά μας οι φόβοι μας είναι περισσότεροι. Πόσο μάλλον όταν την ευθύνη του παιδιού σου δεν την μοιράζεσαι.
      Αλλά όπως το είπες, όσο κατακτούν τον κόσμο τα μικρά μας η εμπιστοσύνη μεγαλώνει μέχρι την ώρα που αυτά πλέον θα είναι πιο ικανά να προστατεύσουν τον εαυτό τους από ότι εμείς αυτά.
      Σ’ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Την αγάπη μου!!!

      1. Τις προάλλες είχα αυτή τη συζητηση..Λες και μπήκες στις σκέψεις μου..Καθημερινά&ασταματητα οι ίδιοι φοβοι,δεν τελειώνει ποτέ αυτό;;Υπέροχο κειμενο

  5. Είναι φυσιολογικό ο φόβος, αλλά ας αφήσουμε και κάτι στο Θεό! Μην ξεχνάμε ότι έχουμε και ένα αγγελάκι δίπλα μας που μας προστατέυει! Βέβαια συν Αθηνά και χείρα κινει, αλλά ας έχουμε εμπιστοσύνη στην Παναγία που είναι κι αυτή μάνα να προσέχει τα παιδάκια μας και τότε θα φύγουν όλες οι άσχημες σκέψεις!!! 🙂

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

RECENT POSTS
FOLLOW ME ON

You May Also Like