Το πιο αποτυχημένο καρναβάλι!

Το πιο αποτυχημένο καρναβάλι που ντύθηκα ποτέ!

Τρίτη λυκείου, εκεί κάπου στα βάθη των νιάτων μας και στο άνθος της τρέλας της ηλικίας αυτής.

Τσικνοπέμπτη, την εποχή που η Τσικνοπέμπτη συγκαταλεγόταν στα highlights της χρονιάς και την περιμέναμε πώς και πώς.

Παρόλα αυτά, εκείνη τη χρονιά δεν είχαμε κανονίσει τίποτα με τη κολλητή μου γιατί είχαμε φροντιστήρια, διαβάσματα, θυμάσαι (ή ίσως δεν θέλεις να θυμάσαι).

Και εκεί κάπου στην τελευταία σχολική ώρα (είχαμε 7ωρο εκείνη την ημέρα, κάτι που σου θυμίζω, ήταν έξτρα εξαντλητικό) και μέσα στο τρελό κλίμα του καρναβαλιού, που ήδη είχε μπει και μέσα στις αίθουσες του σχολείου και μας φώναζε “Ξεσαλώστε ατίθασα νιάτα!”, αποφασίζουμε να τα γράψουμε όλα στα παλιά μας τα παπούτσια και να κατέβουμε κάτω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης που γίνεται πάντα πανζουρλισμός!

Ναι, αλλά τι να ντυθούμε άραγε; Τελευταία στιγμή; Δεν είχαμε προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο, όμως αυτό στα χρόνια του χορού των ορμονών και της άγνοιας δεν είχε καμία απολύτως σημασία.

Έτσι λοιπόν η φίλη βρήκε στο τσακ μπαμ τη λύση. Σου θυμίζω (ξανά, ναι, θα σου θυμίσω γιατί πέρασαν τα χρόνια) ότι πέρασε (ωσάν μπόρα) μια εποχή που ήταν πολύ της μόδας να ντύνεσαι… κοράκι.

Η ταινία “The Crow: Salvation” ήταν πολύ φρέσκια και ήρθε και η αναβίωση της ταινίας The Crow με τον αγαπημένο για εμάς, Brandon Lee.

Εκείνη τη χρονιά λοιπόν έβλεπες παντού καρναβάλια κοράκια. Ή και δεν ήταν απαραίτητο να είναι καρναβάλια, απλά έβλεπες στο δρόμο ανθρώπους ντυμένους και βαμμένους… κοράκια. Αλήθεια λέω! Τι έχουμε περάσει και εμείς ε;

Εύκολο λοιπόν για τη φίλη, τα είχε όλα έτσι κι αλλιώς, έγινε κοράκι στο πιτς φυτίλι! Εγώ όμως; Τι στο καλό να ντυθώ εγώ;

Κάτι που να μην είναι πολύ συνηθισμένο, να ξεχωρίζει και να μην συναντήσω κάποιο ίδιο καρναβάλι με εμένα. Και τότε ήρθεν η ιδέαν!

Στρουμφάκι!!! Ωωω ναι τι ωραία ιδέα, τότε δεν ήταν και πολύ συνηθισμένο, εντάξει, εντυπωσιακό!

Βάζω τζιν, μπλε μπλουζάκι, μπλε μπουφάν, τέλος πάντων πολλά μπλε και άσπρο σκούφο που στρούμφιζε, ήμουν και ξανθιά με μακριά στρουμφομαλλιά οκ, για «στολή» τελευταίας στιγμής μια χαρά. Αλλά το πρόσωπο;

«Κάτσε θα σε βάψω εγώ» μου λέει η κολλητή, η οποία ήδη είχε περάσει αστάρι και 2 χέρια άσπρη μπογιά στο δικό της πρόσωπο για να γίνει κοράκι, οπότε όσο να πεις “το είχε”!

«Μη με κάνεις πολύ μπλε, δε θέλω» της είπα.

Σεβάστηκε δυστυχώς την επιθυμία μου και μου περνάει ένα πολύ ελαφρύ “μπογιάτισμα” με ένα πολύ απαλό γαλάζιο στα μούτρα. Δεν ξέρω γιατί μου φάνηκε τότε οκ να βγω με αυτό το πράγμα έξω.

Κατεβαίνουμε λοιπόν στο κέντρο, μέσα στη τρελή χαρά, γινόμαστε όλοι μια παρέα, γελάμε, περνάμε πολύ ωραία…

Σε μια στιγμή, περνάω μπροστά από ένα καθρέφτη και βλέπω ότι το απαλό γαλάζιο στο πρόσωπο μου έχει σχεδόν φύγει, έχει μείνει ένα αρρωστιάρικο χρώμα, απαράδεκτο. Τα ρούχα μου πια δεν θυμίζουν και τόσο καρναβάλι όσο νόμιζα όταν τα διάλεγα και έβλεπα δίπλα μου αποκριάτικες στολές υπερπαραγωγές. Ωωω Θεοιιιί! Δεν ήμουν απλά ένα αποτυχημένο καρναβάλι!

Ήμουν το πιο αποτυχημένο καρναβάλι της Αριστοτέλους.

Δεν είχα καν στολή! Στη πραγματικότητα δεν ήμουν καν καρναβάλι!

Λίγο μετά και ενώ το κρύο ήταν τσουχτερό, βλέπω να έρχεται κυριολεκτικά καταπάνω μας το πιο πετυχημένο καρναβάλι που έχω δει ποτέ μου! (Ειρωνεία; 🙂 )

Ήταν ένας στρουμπουλός τύπος γύρω στα 30 (που τότε μου φαινόταν μάλλον παππούς) που είχε ντυθεί «Θεός Έρωτας». Αγγελούδι του έρωτα, ή κάτι τέτοιο. Είχε βάψει με χρυσόσκονη το μεγαλύτερο μέρος του σώματος του, κρατούσε ένα τόξο, και τα μαλλιά του ήταν ξανθή μπουκλίτσα χαρωπή.

Το γεγονός όμως που μας άφησε με ανοιχτό το στόμα ήταν ότι ήταν… ΓΥΜΝΟΣ!

Το μόνο που φορούσε ήταν μια μεγάλη πάνα ακράτειας και τα ολόλευκα αθλητικά του!

Εκείνη τη μέρα μπορεί να είχε 0 βαθμούς στο κέντρο της πόλης. Ή και λιγότερο!

(Μακάρι! Μακάρι να είχα φωτογραφία! Πόσο λυπάμαι που τότε δεν είχαμε κινητά με φωτογραφική, κάτι τέτοιες στιγμές άξιζαν να τις έχεις φωτογραφία να τις θυμάσαι για πάντα!)

Ο θεόμουρλος λοιπόν έρωτας, μας πλησιάζει χοροπηδώντας και τραγουδώντας χαρούμενος και κάθεται ακριβώς μπροστά μου.

Με σοβαρή διάθεση, μου πιάνει το πρόσωπο από το πηγούνι και με καλοκοιτάζει γυρνώντας με 180 μοίρες για να με δει καλά καλά.

«Τι έπαθες πουλάκι μου εσύ; Τι χρώμα είναι αυτό στα μούτρα σου; Γιατί μοιάζεις με πεθαμένη; Τι ντύθηκες;»

Κόκκαλο εγώ!

Με αφήνει και συνεχίζει τα χοροπηδητά και τη μούρλα!

Κάναμε τουλάχιστον 5 λεπτά να συνέλθουμε από τα γέλια και εμείς και οι γύρω μας!

Ναι, ήμουν το πιο αποτυχημένο καρναβάλι, αλλά δεν το μετάνιωσα καθόλου!

Γιατί τώρα δεν θα είχαμε να θυμόμαστε αυτό με τη κολλητή μου τόσα χρόνια μετά και να μας κάνει να γελάμε με δυνατή φωνή κάθε φορά! 🙂

Η αποτυχία τελικά δεν οδηγεί πάντα σε καταστροφή. 🙂

Update: Το άρθρο αυτό το έγραψα πριν χρόνια, στα πρώτα μου βήματα εδώ στο e-mama.gr. Και χαίρομαι τόσο πολύ που το έκανα τότε γιατί περνώντας τα χρόνια ξέχασα πολλές από τις λεπτομέρειες που με έκαναν να κατουρηθώ στα γέλια εκείνη τη μέρα. Ακόμα τον ψάχνω αυτόν τον θεόμουρλο τύπο! Που ξέρεις; Μπορεί κάποτε να τον βρω!

Liza

Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο μήπως και το διαβάσει ποτέ ο θεόμουρλος Θεός Έρωτας! Όμως μην το αντιγράψεις χωρίς άδεια.

Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!