Να μην κάνεις αυτό που αγαπάς, να κάνεις αυτό στο οποίο είσαι καλός

Να μην κάνεις αυτό που αγαπάς, να κάνεις αυτό στο οποίο είσαι καλός

Κακά τα ψέμματα, ανήκουμε στη γενιά του “να κάνεις αυτό που αγαπάς”.

Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν βρέθηκα κι εγώ στο σταυροδρόμι της επιλογής σπουδών – και επαγγέλματος νόμιζα τότε – γονείς, καθηγητές και ενήλικες παντός είδους και επαγγέλματος, να μου λένε με στόμφο και περισσή σοφία και ενδιαφέρον για την επαγγελματική μου αποκατάσταση, “στη ζωή σου παιδί μου να κάνεις αυτό που αγαπάς”.

Αυτό που αγαπάς… Και τι αγαπάω ρε παιδιά;

Από την άλλη έβλεπα φίλες και φίλους να έχουν επιλέξει με σιγουριά το αντικείμενο των σπουδών τους ή του επαγγέλματος που επρόκειτο να ακολουθήσουν και αισθανόμουν κάπως άχρηστη. Γιατί όλοι αυτοί ξέρουν τι αγαπούν κι εγώ δεν ξέρω; Πώς στο καλό κατάλαβαν τόσο έγκαιρα τι αγαπούν; Ποιος τους βοήθησε να το καταλάβουν;

Με τα χρόνια έχω κατανοήσει ότι η φράση κλισέ πια “να κάνεις αυτό που αγαπάς”, την οποία δυστυχώς έχω ξεστομίσει κι εγώ πολλές φορές σε μαθητές μου που βρέθηκαν στην ίδια θέση που ήμουν εγώ κάποια χρόνια πριν, είναι μια μεγάλη απάτη, μια παραπλάνηση, ένα μεγάλο και τραγικό ψέμα με πολλές και τραγικές προεκτάσεις στην καθημερινή ζωή τόσο τη δικιά μου όσο και τη δικιά σου. Αμφιβάλλεις;

Κοιτάω γύρω μου. Βλέπω κακούς δασκάλους, κακούς γιατρούς, κακούς δικηγόρους, κακούς δημόσιους υπάλληλους, κακούς πολιτικούς, κακούς…όχι δηλαδή ότι είναι κακοί οι άνθρωποι. Απλά κακοί επαγγελματίες είναι. Επαγγελματίες που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, που δεν κάνουν καλά αυτό που υποτίθεται ότι αγαπούν. Θα μου πεις υπάρχουν και καλοί. Φυσικά, αλλά δεν μιλάω γι’ αυτούς. Μιλάω για τους άλλους.

Και πως στο καλό σε μια Ελλάδα όπου όλοι έκαναν αυτό που αγαπούσαν και συμβούλευαν και τους άλλους να κάνουν το ίδιο, γεμίσαμε κακούς επαγγελματίες;

Να μην κάνεις αυτό που αγαπάς, να κάνεις αυτό στο οποίο είσαι καλός
Να μην κάνεις αυτό που αγαπάς, να κάνεις αυτό στο οποίο είσαι καλός

Τελικά με τι κριτήρια “αγαπάμε”;

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα παιδί 18 χρονών που αγαπάει να γίνει γιατρός. Γιατί το αγαπάει; Επειδή είναι καλός μαθητής (καταρχήν δυστυχώς), επειδή θέλει να βοηθάει τους ανθρώπους, επειδή θέλει να βγάλει πολλά χρήματα, επειδή θέλει να έχει το κύρος κάποιου που τον φωνάζουν γιατρό, επειδή ο μπαμπάς ή η μαμά είναι γιατροί; Οι λόγοι πολλοί, πάνω κάτω οι ίδιοι κάθε φορά.

Κι ας σκεφτούμε το ενδεχόμενο “να μην το έχει”, να μην μπορεί να το κάνει καλά. Επειδή δεν έχει την απαραίτητη αφοσίωση, επειδή τελικά αγαπάει το χρήμα της δουλειάς περισσότερο από την ίδια τη δουλειά, επειδή δεν ψάχνεται, δεν το αντέχει; Σκέψου λοιπόν αυτόν τον νέο που σε κάποια φάση της ζωής του αντιλαμβάνεται ότι αυτή τη δουλειά δεν μπορεί να την κάνει καλά, σκέψου την απογοήτευση του, τη ματαίωση, την έλλειψη αυτοπεποίθησης. Είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να γίνει καλός γιατρός; Αδύνατον! Και το χειρότερο απ’ όλα; Εσύ δεν θα μάθεις ότι είναι κακός γιατρός με το που θα μπεις στο ιατρείο του, αλλά φεύγοντας από αυτό. Στην καλύτερη περίπτωση!

Το ίδιο ακριβώς ισχύει για έναν τραγουδιστή, έναν ηθοποιό, έναν αγρότη, έναν πολιτικό μηχανικό.

Σκέφτομαι πως στην Ελλάδα του 2016, αυτήν την Ελλάδα της κρίσης και της μιζέριας, στην Ελλάδα της αρπαχτής τίποτα δεν πρόκειται να διορθωθεί αν συνεχίσουμε όλοι να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Ήρθε η ώρα να κάνει ο καθένας μας αυτό στο οποίο είναι καλός. Όταν είσαι καλός στο αντικείμενο σου είσαι ένας χαρούμενος άνθρωπος, ένας χαρούμενος επαγγελματίας και εννοείται ότι αγαπάς αυτό που κάνεις.

Αυτός πρέπει να είναι και ο ρόλος του σχολείου.

Αντί να γεμίζει το κεφάλι των παιδιών με περιττές και ανούσιες κάποιες φορές πληροφορίες, ήρθε η ώρα να σκύψει πάνω από τις ικανότητες, τις περίφημες “δεξιότητες” του κάθε παιδιού και να το βοηθήσει να ανακαλύψει σε τι είναι καλό. Θεωρώ παντελώς ανόητο να έχεις απέναντι σου ένα παιδί που μπορεί να ζωγραφίζει υπέροχα, αλλά δεν έχει μαθηματικό τρόπο σκέψης να το καταδικάζεις σε μια ολόκληρη σχολική ζωή – και όχι μόνο – κατά τη διάρκεια της οποίας θα ασχολείται με το ότι δεν είναι καλός στα μαθηματικά αντί να ασχολείται με την ικανότητά του να καλλιτεχνεί. 

Αυτός οφείλει να είναι και ο στόχος ο δικός μου.

Να έχω ανοιχτό μυαλό και να δεχτώ ότι τα παιδιά μου θα κάνουν αυτό στο οποίο είναι καλοί και όχι αυτό που αγαπούν ή για να το θέσω στην πραγματική του βάση, αυτό που αγαπώ εγώ.

Κανένας δεν αγαπάει να κάνει κάτι στο οποίο δεν είναι καλός. Άλλωστε είναι και αυτή η ριμάδα η αυτοπεποίθηση που σιχαίνεται να τρώει χαστούκια και να κρύβεται πίσω από το πολύ των άλλων. Κι άμα χαθεί η αυτοπεποίθηση, πάει, χάθηκε το παιχνίδι. Ακολουθεί καταπόδας η παραίτηση.

Αμφιβάλλεις;

(Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του άρθρου και των φωτογραφιών χωρίς άδεια)

Η σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα! 

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

6 Comments

  1. Θα πω στην κόρη μου να το διαβάσει! Σωστός ο προβληματισμός σου και τα συμπεράσματα. Δύσκολο το κεφάλαιο του Επαγγελματικού Προσανατολισμού κι ακόμη πιο δύσκολος και ο δικός μας ρόλος ως γονείς. Ας έχουμε το μυαλό λίγο πιο ανοιχτό επιτέλους από όλα αυτά τα στερεότυπα.

  2. Χριστίνα μου αυτό που λέω πάντα (και μιλάω από προσωπική πείρα) είναι ότι μας βάζουν πολύ μικρούς να επιλέξουμε τι επάγγελμα θέλουμε να ακολουθήσουμε! Στα 18 τα περισσότερα παιδιά συνήθως δεν ξέρουν που πάνε τα 4! Εγώ ήθελα να σπουδάσω ταυτόχρονα αρχιτέκτονας, δημοσιογράφος, θέατρο, μαρκετινγ, ιταλική φιλολογία, αρχαιολόγος και δασκάλα! Άσχετα έτσι? Όλα μου άρεσαν πολύ, όλα όμως ήταν σε διαφορετικές δέσμες… 22 χρόνια μετά θέλω να καταθέσω πώς τα σπούδασα όλα! Με σεμινάρια, με ιδιωτικές σχολές, με πανεπιστημιακές σχολές… πέρασα από όλα!!! Και τα αγαπάω όλα!!!
    Αυτό που αγαπούσα ήταν σκορπισμένο στα 4 σημεία του ορίζοντα…
    Μακάρι να είχα τότε πιο σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό και κάποιον να μου εξηγούσε υπέυθυνα ότι όσα μου άρεσαν μπορούσα να τα ακολουθήσω και μέσα από άλλους δρόμους! Σε φιλώ!

    1. Κι εσύ τόσα πολλά ε; Σε νιώθω απόλυτα.
      Ευτυχώς ανήκω στα τυχερά εκείνα παιδιά που κανένας δεν τους υπέδειξε το δρόμο. Με άφησαν να τον βρω μόνη μου. Απλά τα στερεότυπα της κοινωνίας θεωρώ ότι με πήγαν αρκετά πίσω, ακριβώς επειδή δεν με βοήθησε κανείς να ανακαλύψω και κυρίως να εμπιστευτώ τις δεξιότητες μου. Κάλλιο αργά παρά ποτέ βέβαια. Ελπίζω εμείς να το παίξουμε λίγο καλύτερα το παιχνίδι για τα παιδιά μας! Φιλιά!

  3. Καλημέρα Χριστίνα! Εγώ θα διαφωνήσω. Κατ’αρχήν νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν πολύ καλοί σε ό,τι επιλέξουν, αν το θελήσουν πολύ και εργαστούν με προσήλωση. Νομίζω, επίσης, πως ένας μπορεί να ξεκινήσει πολύ καλός επαγγελματίας και να καταλήξει πολύ κακός, όχι γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι σωστά και καλά αλλά γιατί κάπου στην πορεία μπορεί να έχασε το προσωπικό του κίνητρο ή να έγινε ένα με τη μάζα και να παρασύρθηκε από αυτήν. Αν ένας επιλέξει επάγγελμα με βάση το ότι θέλει να βγάλει λεφτά, να αποκτήσει κύρος, να δουλεύει αποκλειστικά οκτάωρο πάντα ή να έχει πολλές άδειες το χρόνο, έχει επιλέξει όχι αυτό που αγαπά, αλλά αυτό που νομίζει ότι τον βολεύει ώστε να πετύχει αυτό του το στόχο. Δεν μπορείς όμως στη ζωή να μείνεις προσηλωμένος σε κάτι αν το κίνητρό σου δεν είναι βαθύτερο. Αλλιώς ένας που διάλεξε να γίνει δάσκαλος γιατί αγαπάει να μεταδίδει τη γνώση και αλλιώς ένας που το διάλεξε γιατί έχει σκοπό να κάνει οικογένεια και να είναι όσο γίνεται πιο κοντά στα παιδιά του με αρκετές άδειες το χρόνο και ωράριο που ακολουθεί το ωράριο των παιδιών. Είναι πολύ πιθανό ο δεύτερος όταν θα έρθει σε επαφή με τις δυσκολίες του επαγγέλματος να γίνει κακός επαγγελματίας. Γιατί δεν είχε επιλέξει αυτό που αγαπούσε, αλλά αυτό που νόμιζε πως θα τον βόλευε στο να φτιάξει το είδος ζωής που επιθυμούσε. Αυτό που βλέπω στη δική μας γενιά και με όσους έχω συζητήσει από την προηγούμενη, είναι ότι συνήθως επιλέγαμε αυτό που νομίζαμε ότι θα εξυπηρετούσε τις προσωπικές μας ανάγκες στο μέλλον ή αυτό στο οποίο νομίζαμε ότι είμαστε καλοί (π.χ. παίρνω 20 στα μαθηματικά, θα πάω σίγουρα μαθηματικός ή Πολυτεχνείο, άσχετα αν εγώ θέλω να να γίνω δικηγόρος. Δε θα γίνω, γιατί αφού παίρνω μεγαλύτερο βαθμό στα θετικά μαθήματα σημαίνει ότι εκεί είμαι καλός κι εκεί πρέπει να πάω). Αν είχαμε επιλέξει με κριτήριο πραγματικά το τι αγαπάμε νομίζω πως δε θα πέφταμε πολύ έξω. Σαν γονείς πρέπει απλώς να κοιτάμε που το παιδί μας έχει πραγματική ροπή. Τι του αρέσει να κάνει και να προσπαθούμε αυτό να το ενισχύουμε συνέχεια ώστε να μένει πάντα κοντά στη φυσική του ροπή και να μην την ξεχάσει με τα χρόνια, πράγμα πολύ εύκολο να γίνει όταν το παιδί ξεκινήσει το σχολείο και μάθει σε μια πιο πειθαρχημένη ζωή. Μέχρι τότε θεωρώ πως όλα τα παιδιά, μέσα από όλη την ελευθερία προγράμματος που έχουν, λίγο-πολύ μας έχουν δείξει προς τα που κλίνουν. Ποια είναι τα πράγματα που ενστικτωδώς τα ενδιαφέρουν και αυτό είναι μια πολύ σημαντική πληροφορία ώστε να τα βοηθήσουμε στην επιλογή τους στο μέλλον. Ταυτόχρονα, δε, θα πρέπει να τους λέμε πως δεν υπάρχει ποτέ η τέλεια επιλογή σε όσα καλούμαστε να επιλέξουμε στη ζωή μας και να τους ενισχύουμε συνεχώς την ικανότητα να λαμβάνουν αποφάσεις. Από μικρά ακόμη, απλά πράγματα που δυσκολεύονται να αποφασίσουν, να τα φέρνουμε συνέχεια σε τριβή μαζί τους και να ζητάμε από εκείνα να αναλάβουν την ευθύνη της επιλογής. Τότε θα το απομυθοποιήσουν μέσα τους όλο αυτό και θα ανακαλύψουν μόνα τους το μηχανισμό μέσα από τον οποίον επιλέγουμε. Από τη δοκιμή στο σφάλμα συνεχώς, πιστεύω πως θα βρούνε μόνα τους το που να εστιάζουν όταν έχουν να πάρουν σημαντικές αποφάσεις. Δυστυχώς, δεν το κάνουμε αυτό κι αναλαμβάνουμε σε πολλές περιπτώσεις να τα βγάλουμε από τη δυσκολία της επιλογής, παίρνοντας πάνω μας αυτό που είναι δική τους ευθύνη. Φιλιά! Εύχομαι να μην κουράστηκες να το διαβάσεις.

    1. Το σχόλιο σου μου είχε ξεφύγει Ελίνα και λυπάμαι πραγματικά γιατί τοποθετήθηκες ιδιαίτερα εμπεριστατωμένα.
      Βέβαια όλα αυτά που θα ήθελα να πω μάλλον χωράνε μόνο σε καινούρια ανάρτηση. Οπότε επιφυλάσσομαι 🙂

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

RECENT POSTS
FOLLOW ME ON

You May Also Like