Τα σχολεία που τα παιδιά τρέμουν από το άγχος τους για έναν παλιοβαθμό.
Τον Δημήτρη Αντωνίου τον θαυμάζω υπέρμετρα. Διαβάζω πάντα με μεγάλο ενδιαφέρον τις αναρτήσεις του και τον ακολουθώ στις εκδηλώσεις του. Όταν διάβασα αυτή του τη δημοσίευση στο facebook,χειροκρότησα!
Δεν μπορώ να ευχηθώ ΤΕΤΟΙΑ καλή χρονιά όταν ξέρω ότι θα είναι γεμάτη άγχος!
Με θυμάμαι να ζωγραφίζω και να έρχονται θυμωμένοι οι καθηγητές και να μου σκίζουν τη ζωγραφιά επειδή δεν τους άκουγα.
Με θυμάμαι να ακούω μουσική ή να μιλάω με τον διπλανό μου και να μας βγάζουν έξω. Eπειδή δεν τους ακούγαμε.
Με θυμάμαι να τρέχω στο προαύλιο και να παίζω με τους φίλους μου αντί κατά αγχωμένος να κάνω επανάληψη. Kαι στο ‘’απροειδοποίητο’’ τεστ να παίρνω 15 αντί για 20. Kαι να μου λένε ‘’καλά να πάθεις αφού δεν μας άκουγες’’.
Με θυμάμαι να πηγαίνω στον λυκειάρχη να παραπονεθώ για αδικίες που συνέβαιναν. Kαι να φωνάζει ότι θα πάρω αποβολή αν δεν κάνω ότι μου λένε.
Σήμερα έρχονται όλοι τους και με καμαρώνουν σε ομιλίες ή δράσεις ή παραστάσεις ή σε αγώνες που δίνω για το δίκαιο. Aλλά ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΙΔΕΑ ότι όλα αυτά γίνονται σήμερα επειδή κάποτε δεν τους άκουγα.
Δεν ενθαρρύνω την επαναστατικότητα χωρίς λόγο. Απλά ονειρεύομαι ένα σχολείο που δεν θα μας λένε στο δημοτικό να γράψουμε μονάχα έκθεση με όσα περάσαμε το καλοκαίρι. ΑΛΛΑ να γράψουμε και όσα ονειρευόμαστε για το επόμενο.
Να θυμόμαστε λιγότερα και να φανταζόμαστε περισσότερα. Ένα σχολείο που η μουσική ή τα καλλιτεχνικά δεν θα είναι η ώρα του χαβαλέ αλλά ένας υπέροχος κόσμος προς ανακάλυψη.
Ένα σχολείο που η γυμναστική θα είναι απ’ τα πιο σημαντικά μαθήματα. Και όχι η ώρα για επανάληψη. Για το χιλιοστό απροειδοποίητο διαγώνισμα του μανιακού που τρομοκρατεί τα παιδιά μη τυχόν και δεν γράψουν καλά.
Τα σχολεία που τα παιδιά τρέμουν από το άγχος τους.
Δεν μπορώ να ευχηθώ για σχολεία που προάγουν το άγχος.
Δεν μπορώ να ευχηθώ για ένα τέτοιο σχολείο που τα παιδιά τρέμουν από το άγχος τους για έναν παλιοβαθμό.
Μην παρερμηνευτώ όμως.. το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Δε λέω ότι οι γνώσεις δεν είναι χρήσιμες. Φυσικά και είναι.. αλλά από μόνες τους, όχι, δεν αρκούν. Γιατί οι γνώσεις και οι πληροφορίες βγάζουν καλούς επιστήμονες που ‘’ξέρουν’’ τον κόσμο όπως τους διδάχτηκε. Τον κόσμο δηλαδή που ήδη έχουμε με όλα τα δεινά που τον βασανίζουν.
Εμείς χρειαζόμαστε καλούς ανθρώπους που θα φτιάξουν έναν κόσμο ΚΑΛΥΤΕΡΟ από αυτόν που ήδη ξέρουμε και έχουμε. Εδώ χρειάζεται η φαντασία και το ελεύθερο πνεύμα!
Σε αυτό ΝΑΙ! ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ καλή δημιουργική χρονιά ώστε να έρθουν οι υπέροχοι άνθρωποι που τόσο έχουμε ανάγκη!
Ο συντοπίτης μου Δημήτρης Αντωνίου καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο όταν ήταν μόλις 16 ετών από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα. Σήμερα στα 28 του χρόνια, δε σταματάει στιγμή να δημιουργεί. Αποφοίτησε από το τμήμα Φυσικής του Α.Π.Θ.
Συμμετέχει σε επιστημονικές και κοινωνικές εκδηλώσεις για την ενίσχυση της οδικής ασφάλειας στη χώρα μας. Ίδρυσε και διεύθυνε την παρέα του C’est la vie. Δίνοντας χρώμα με γκράφιτι και μοιράζοντας αισιοδοξία σε σχολεία και πάρκα της πόλης.
Ακολουθήστε τον. Να είσαστε σίγουροι ότι έχετε πολλά να πάρετε από τον Δημήτρη!
Λίζα
Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο για να το δουν και να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως μην το αντιγράψετε χωρίς άδεια.
Βρείτε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
