Εκείνη τη νύχτα

Εκείνη τη νύχτα

Εκείνη τη νύχτα ήταν Σάββατο. 6 Δεκεμβρίου 2008. Ήμουν πιτσιρίκα, ελεύθερη και ετοιμαζόμουν να βγω έξω. Είχα βάλει τα καλά μου και βαφόμουν μπροστά στον καθρέφτη.

Ώσπου ακούω έκτακτο δελτίο ειδήσεων.

«Μα τι να έγινε πάλι;»

Σίγουρα δεν πήγαινε το μυαλό μου στο λόγο που ένα έκτακτο θα διέκοπτε εκείνη τη νύχτα που όλα ήταν όμορφα και ήδη γιορτινά για τα Χριστούγεννα.

Ανάμεσα σε όλα αυτό που διέκρινα στη φωνή του ρεπόρτερ ήταν η φράση

«Σύμφωνα με πληροφορίες το 15χρονο αγόρι είναι νεκρό από τη σφαίρα του αστυνομικού»

Νεκρό; Παιδί; Από σφαίρα αστυνομικού;

Τι έγινε ρε παιδιά; Παράτησα ότι έκανα και έτρεξα μπροστά την τηλεόραση! Τα μάτια μου γούρλωσαν και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι κάνουν λάθος. Το «πειραγμένο» ερασιτεχνικό βίντεο που όλοι ξέρουμε από εκείνη τη στιγμή είχε ήδη αρχίσει να παίζεται.

«Βλέπω, λοιπόν, τους δύο αστυνομικούς να… να έρχονται πεζοί… Ξαφνιάστηκα… Πλησιάσανε τον πεζόδρομο, προκαλέσανε όποιον ήταν από την άλλη μεριά, έντονα, βγάλανε και οι δύο τα όπλα τους, πήρανε θέση βολής και πυροβολήσανε», αποκαλύπτει αυτόπτης μάρτυρας.

Εξοστρακίστηκε η σφαίρα είπαν μετά. Δεν ήθελε ο ειδικός φρουρός να σκοτώσει το παιδί. Η σφαίρα ήθελε. Και ο θυμός έγινε εξέγερση.

επεισόδεια εξοστακιζόμενες σφαίρεςΤα πράγματα δεν ήταν και πολύ καλά εκείνη την εποχή. Ήταν μια εποχή που όλοι ήταν σκασμένοι, όλοι ήταν στα όρια τους, το μέλλον ήταν πιο σκοτεινό από ποτέ για την Ελλάδα και ερχόταν μπόρα. Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν ένα μεγάλο σπίρτο που άναψε μια από τις μεγαλύτερες φωτιές στην Ελλάδα. Ήταν ο λόγος για να γίνει το μεγάλο μπαμ! Και έγινε.

επεισόδεια η νύχτα του δεκέμβρηΣχεδόν αμέσως μετά οι μεγάλες πόλεις έγιναν κέντρα μάχης εκείνη τη νύχτα και τις επόμενες. Οι πολίτες τώρα, νέοι, παιδιά, ακόμη και μεσήλικες, ήθελαν να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους, ήθελαν να βγάλουν την οργή τους, ήθελαν να εκδηλώσουν τον θυμό τους! Ήθελαν να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα αν μπορούσαν γιατί η δολοφονία ενός παιδιού από αστυνομικό είναι κάτι που δεν χωράει ανθρώπινος νους.

Ήμουν και εγώ μέσα σε αυτούς. Όχι αυτούς που έσπασαν και έκαψαν ότι βρήκαν μπροστά τους (ας μην επεκταθούμε περισσότερο στο ποιοι ήταν τελικά αυτοί). Αλλά σε αυτούς που αυτή η δολοφονία τους στιγμάτισε και τους θύμωσε περισσότερο από ποτέ! Ήμουν μέσα στους νέους που βράζαμε μέσα μας και δεν είχαμε τρόπο να εκδηλώσουμε την αντίδρασή μας σε όλα αυτά που γινόταν εκείνη την εποχή.

Όλα άλλαξαν από εκείνη τη νύχτα. Ήμασταν η γενιά που είχε τα πάντα, για να είσαι cool έπρεπε πχ. να έχεις cool κινητό. Και αν δεν ήσουν cool αλλοίμονο σου. Και μπροστά μας βλέπαμε να έρχεται θύελλα. Πώς να την αντιμετωπίσουμε αυτή τη θύελλα; Με τι εφόδια; Σίγουρα όχι με το cool κινητό.

επεισόδεια δεκέμβρηΟι μέρες περνούσαν, ο θυμός μεγάλωνε και άλλαζε κατεύθυνση. Οι υλικές ζημιές πολλές. Τι να πονέσεις περισσότερο; Το θάνατο ενός παιδιού; Ή τα χαμένα χρήματα; Οι πορείες συνεχιζόταν, μαθητές, νέοι, φοιτητές προσπαθούσαν να δείξουν ότι τα δικά τους όπλα δεν είναι οι βόμβες μολότοφ. Είναι η ανάγκη τους να τους ακούσει κάποιος, να αποδοθεί δικαιοσύνη, να μην επαναληφτεί ποτέ ξανά τέτοιο γεγονός. Όμως δεν ακουγόταν πια. Υπήρχαν συγκρούσεις, βία, συλλήψεις. Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να τελειώσει όλο αυτό…

επεισόδεια δολοφονία«Θέλω να αποδοθεί δικαιοσύνη για να μη βρεθεί μάνα στη θέση που βρέθηκα εγώ» έλεγε τότε η μητέρα του Αλέξη μπροστά στα δικαστήρια.

Για την ιστορία, ο ειδικός φρουρός που πυροβόλησε τον Αλέξη καταδικάστηκε σε ισόβια για φόνο από πρόθεση και ο δεύτερος ειδικός φρουρός που ήταν μαζί του σε 10 χρόνια φυλάκιση για απλή συνέργεια, ενώ το δικαστήριο έκρινε ότι δεν υπήρχε καμία συμπλοκή μεταξύ του παιδιού και των αστυνομικών που να δικαιολογεί τους πυροβολισμούς.

Ο Αλέξης ήταν ένα 15χρονο παιδί που είχε όνειρα και σχέδια. Ήθελε να σπουδάσει Νομική. Δεν ήξερε ότι μπορεί να πεθάνει με αυτό τον τρόπο εκείνη τη νύχτα και δεν έμαθε ποτέ γιατί πέθανε. Στην τσέπη του βρέθηκε ένα κολιεδάκι με δερμάτινο σχοινάκι και μια κόκκινη καρδούλα. Ήθελε να το δώσει στο κορίτσι του εκείνη τη νύχτα. Είχε ακόμη και την καρτούλα αλλαγής.

επεισόδεια η νύχτα του δεκέμβρη δολοφονία«Με βαραίνει ότι του έμαθα να μη φοβάται τίποτα στη ζωή» είχε πει η μαμά του. Και αυτή η φράση γυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου τώρα που είμαι μάνα. Όπως φαντάζομαι και στο δικό σας μυαλό…

Αλέξης ΓρηγορόπουλοςΌλες οι φωτογραφίες προέρχονται από προσωπικό μου αρχείο. Έχω πολύ υλικό από τότε. Δεν ξέρω γιατί το κράτησα. Ίσως γιατί φαντάστηκα ότι κάποτε θα τις χρησιμοποιούσα.

Δείτε όλο το ντοκιμαντέρ “Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας”

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

3 Comments

  1. Εκείνη η νύχτα με έχει σημαδέψει… Τώρα που είμαι μάνα την σκέφτομαι ακόμη περισσσότερο. Και ντρέπομαι για την γενιά μου, για τις άπειρες φορες που βολεύτηκε, δεν αντέδρασε, δεν στάθηκε απέναντι στον κάθε Κορκονέα που βρέθηκε μπροστά της. Κι όμως, αυτό που πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά μας είναι να μην φοβούνται τίποτα…

    1. Μάγδα μου τη θυμάμαι εκείνη τη νύχτα λες και ήταν χθες. Και όλα τα υπόλοιπα. Με επηρέασε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μερικές φορές ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω τι έγινε τότε. Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που όλοι έλεγαν σσσ, εσύ σώπα, μη μπλέκεσαι, δε θα βγάλεις εσύ το φίδι από την τρύπα, μην αντιδράς, μην αντιστέκεσαι. Και τα αποτελέσματα φαίνονται πια, στην καθημερινή ζωή μας, μέχρι στα πιο σημαντικά. Συμφωνώ ότι αυτό που πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας είναι να μη φοβούνται τίποτα, να μη φοβούνται να αντιδράσουν, να υψώσουν το ανάστημά τους για το δίκιο! Όμως αυτό που με προβληματίζει ακόμη είναι πως να τα μάθουμε να ζουν σε ένα κόσμο που αυτά θα είναι η εξαίρεση. Ας ελπίσουμε ότι η επόμενη γενιά δεν θα έχει τους ίδιους προβληματισμούς, γιατί δεν θα είναι η εξαίρεση. Ας ελπίσουμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

RECENT POSTS
FOLLOW ME ON

You May Also Like