Από τότε που έγινα μαμά, κάθε μέρα ένα κομμάτι μου πεθαίνει

Από τότε που έγινα μαμά, κάθε μέρα ένα κομμάτι

Από τότε που έγινα μαμά, κάθε μέρα ένα κομμάτι μου πεθαίνει

Ο γιος μου κάθεται στο καρεκλάκι φαγητού και εγώ πλένω πιάτα.

Το χέρι του μετατρέπεται σε υαλοκαθαριστήρα αυτοκινήτου και εκσφενδονίζει μπισκότα και πορτοκάλια παντού στο δωμάτιο.

Ένα κομμάτι μέσα μου είναι πολύ θυμωμένο.

Αλλά μόλις αντικρίζω τα ματάκια του που είναι τόσο λαμπερά από τα γάργαρα γέλια του, αυτό το μικρό κομμάτι θυμού μέσα μου πεθαίνει.

Όταν χουζουρεύω στο κρεβάτι μου, πριν καν ο ήλιος εμφανιστεί, ακούω μουρμουρητά και μια μικρή γκρίνια. Η οποία τελικά γίνεται δυνατές τσιρίδες που προέρχονται από το κρεβατάκι του.

Ένα κομμάτι μου λαχταρά εκείνα τα πρωινά του Σαββάτου που κοιμόμουν μέχρι τις 10.

Αλλά θυμάμαι ότι τα πρωινά είναι η καλύτερη ώρα της ημέρας για το γιο μου. Είναι που προσπαθεί να πει νέες λεξούλες και φλερτάρει με τη μανούλα.

Και τότε αυτό το κομμάτι τεμπέλικου χουζουρέματος αμέσως πεθαίνει.

Όταν δοκιμάζω ρούχα στο κατάστημα, ο γιος μου κουνάει ναζιάρικα τα πόδια του μέσα στο καρότσι. Τίποτα δε μου κάνει αν και έχω χάσει όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης!

Ένα κομμάτι μου ψιθυρίζει «Πριν κάνεις παιδί θα ήσουν τέλεια μέσα σε αυτό το φόρεμα»! Και αμέσως θυμάμαι την πιο αδύνατη και μοντέρνα εκδοχή του εαυτού μου. Της οποίας οι ελπίδες και τα όνειρα επικεντρωνόταν στο να αποκτήσει κάποια στιγμή παιδί.

Και τότε αυτό το κακομαθημένο, ματαιόδοξο κομμάτι του εαυτού μου πεθαίνει.

Όταν φτάνει η ώρα του ύπνου και απολαμβάνω την όμορφη, πολυπόθητη ησυχία, ένα κομμάτι μέσα μου λαχταράει την γαλήνια ανεξαρτησία, με βιβλία στον καναπέ και ατελείωτα γεύματα.

Αλλά τότε σκέφτομαι το γέλιο του… και τον ήχο που κάνουν τα μικρούτσικα ποδαράκια του, που βηματίζουν γλυκά πάνω στα πλακάκια του σπιτιού μας.



Και τότε αυτή η μικρή λαχτάρα, αυτό το μικρό εγωιστικό κομμάτι μέσα μου πεθαίνει.

Η μητρότητα είναι τόσο περίεργα αντιφατική. Δίνει ζωή αλλά και εξαντλεί. Συνεχώς δοκιμάζει την πίστη μου, τεστάρει την υπομονή μου και φέρνει στα όριά της την καρδιά μου. Αλλά ως αποτέλεσμα, η πίστη και η υπομονή μου είναι ισχυρότερες.

Αγαπημένε μου γιε. Δε μεγαλώνεις

Η καρδιά μου διευρύνεται, απλώνεται, μεγαλώνει, τεντώνει…

Και παρόλο που κάποιες φορές νιώθω ότι το ποτήρι ξεχειλίζει, αυτό γίνεται όλο και πιο μεγάλο.

Είναι αλήθεια πως από τότε που έγινα μαμά, κάθε μέρα ένα μικρό κομμάτι μου πεθαίνει. Αλλά δε θα θρηνήσω αυτές τις απώλειες.



Το παιδί μου με κάνει καλύτερο άνθρωπο κάθε μέρα.

Και τότε το κομμάτι που αμφιβάλλει αν είμαι «καλή μαμά» πεθαίνει μέσα μου και αυτό… Και αυτό που μένει είναι ευγνωμοσύνη.

Και ένα πάτωμα καλυμμένο με ψίχουλα από μπισκότα…

Διάβασα το κείμενο της Mary Katherine στο Scary Mommy και δε θα μπορούσα να μη το μοιραστώ μαζί σας. Γιατί με εκφράζει τόσο πολύ!

Πριν φύγεις έχει ενδιαφέρον να διαβάσεις το κείμενο Αγαπημένο μου παιδί… Δε μεγαλώνεις

“Αυτή τη στιγμή κοιμάσαι στην αγκαλιά μου. Το αριστερό σου χέρι ακουμπάει το κεφαλάκι σου κρατώντας την αγαπημένη σου κουβέρτα. Η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι καν κουβέρτα αλλά τα μαλλιά μου. Τα κρατούσες από τη στιγμή που αποκοιμήθηκες.

Αλλά αγαπημένο μου παιδάκι, δε μεγαλώνεις…

Χθες σε παρακολουθούσα πως σκαρφάλωσες στο καθισματάκι του αυτοκινήτου, όταν σε πήρα από τον παιδικό σταθμό. Ο ρόλος μου ήταν μόνο να σε δέσω. Υποψιάζομαι ότι πολύ σύντομα θα χρειάζεσαι πολύ λιγότερη βοήθεια σε αυτό. Είναι απλά θέμα χρόνου…

Έχεις μάθει να ρίχνεις νερό από το μεγάλο μπουκάλι στο ποτήρι σου. Μπορεί να σου ξεφύγουν μια – δυο σταγόνες αλλά ξέρεις πολύ καλά πια τη διαδικασία. Εγώ σου υπενθυμίζω απλά να χρησιμοποιείς και τα δυο χεράκια για να το κρατάς. Νιώθω την ανάγκη να το κάνω αυτό.”

Διάβασε τη συνέχεια γιατί είναι σίγουρο ότι θα σου αρέσει!

Λίζα

(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)

Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

3 Comments

  1. Πολύ δυνατό κείμενο και γεμάτο τόσες αλήθειες.
    Κορίτσια καλορίζικο και το καινούριο site. Πολύ φρέσκο και λειτουργικό.
    *έφυγαν και τα πατουσάκια 😉 🙂

  2. Υπέροχο άρθρο, απίστευτα ρεαλιστικό, αποτελεί την αλήθεια κάθε μανουλας. Τα δικά μου πατουσακια, έγιναν πλέον αρβύλες από την μεριά του γιου και ψιλοτακουνες γόβες από τη μεριά της κόρης! Ο βασιλιάς της καρδιάς μου κι η πριγκίπισσα έγιναν ενήλικες, φοιτητές, πολυάσχολοι, κάποιες φορές και παντογνώστες, ίσως και λίγο απαξιωτικοι, αλλά παντα τα λατρεμένα μου παιδιά. Πάντα τα γλυκά τους μάτια θα εκφράζουν όσα δεν προφταίνουν να ειπωθούν, πάντα η αγκαλιά τους θα εκμηδενίζει παράπλευρες απώλειες, πάντα τα τηλεφωνήματα τους εκεί που σκέφτεσαι “καλα τι είχε προηγουμένως και δεν μπορουσαμε να πούμε δυο κουβέντες”, ΠΑΝΤΑ εκεί που πάει να επαναστατήσει ένα …επιζον κομμάτι, εκεί και πεθαινει. Ναι γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, γιατί πέρα από κάθε υπέρβαση σωματική, μαθαίνεις να υπερβαίνεις σε επίπεδα ψυχής. Είναι το πιο δύσκολο μάθημα, η πιο επίπονη κατάκτηση που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, μέσω της εξάσκησης σου ως γονέας! Συνεχίζω να μαθαίνω, κάνω μικρά κι αναγνωριστικά βήματα κάθε φορά και νιώθω πως τίποτα απ’ όσα μπορεί να έχω κατακτήσει στη ζωή μου δεν συγκρίνεται με τούτα τα μικρά κομμάτια -που δεν πεθαίνουν, τελικά – αναδεικνύονται!

Γράψτε απάντηση στο Ελευθερία Μπόγιογλου Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

RECENT POSTS
FOLLOW ME ON

You May Also Like