Γιατί οι γονείς προσπαθούν τόσο πολύ για μια αψεγάδιαστη παιδική ηλικία;

Γιατί οι γονείς προσπαθούν τόσο πολύ για μια αψεγάδιαστη παιδική ηλικία;

Μια φίλη πόσταρε προ ημερών στη σελίδα της στο Facebook μια φωτογραφία που εστίαζε στα ευμεγέθη ράμματα που έκανε ο εξάχρονος γιος της στο πιγούνι.

«Το αδέξιο αγόρι μου» έγραφε η λεζάντα.

Η φωτογραφία μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν, για τα δεδομένα των social media, κάπως πιο φυσιολογική.

Ο μικρός δεν χαμογελούσε, αλλά υπέμενε στωικά το μαρτύριο (υποθέτω της φωτογράφισης). Δεν θύμιζε σε τίποτα τα αψεγάδιαστα καρέ από τα ψηφιακά οικογενειακά άλμπουμ που παρελαύνουν τα τελευταία χρόνια. Γιατί τώρα όλες οι αναμνήσεις είναι τέλειες. Και όσες δεν είναι, καταλήγουν στον κάδο ανακύκλωσης.

Κανένα από τα παιδιά της νέας χιλιετίας δεν θα βρει στο μέλλον μία φωτογραφία του που να το απεικονίζει να κλαίει υστερικά με φόντο το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ή να τραβάει ντυμένο τσολιάς τα μαλλιά της μικρότερης αδελφής του στην ταβέρνα. Ή να ποζάρει με κόκκινο, πετσετέ σορτσάκι και αμφιβόλου αισθητικής αθλητική σαγιονάρα στην αυλή της γιαγιάς στο χωριό. 



Οι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας πλάθονται τεχνητά για να μοιάζουν τέλειες.

Όπως άλλωστε και η ίδια η παιδική ηλικία σήμερα.

Αυτή τουλάχιστον είναι η γονική φιλοδοξία. Θεωρείς ιερό καθήκον σου να χτίσεις για το παιδί σου τέλεια παιδικά χρόνια. Χωρίς εκδορές, ματαιώσεις, ρωγμές. Χωρίς ίχνος «κενού χρόνου». Γιατί να αφήσεις το παιδί να βαρεθεί στο σπίτι όταν μπορείς να το στείλεις για θεατρικό παιχνίδι, σκάκι, σχέδιο;



Και βέβαια με τέλειους γονείς. Ποτέ εύθραυστους, καταπονημένους από την καθημερινότητα, θυμωμένους, άρρωστους κ.ο.κ.. Μια σαραντάχρονη μητέρα μου έλεγε πρόσφατα πως όταν νοσηλεύτηκε με πνευμονία στο νοσοκομείο άφησε στο σπίτι μια στοίβα από μικροδωράκια και την εντολή να δίνουν κάθε μέρα από ένα στην τρίχρονη κόρη της!

Και όμως, οι ειδικοί τελευταία αποφαίνονται ότι η γονική εμμονή με την ευτυχία είναι η τέλεια συνταγή για δυστυχισμένους ενηλίκους.

Προ καιρού η αμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια-σύμβουλος οικογένειας Λόρι Γκότλιμπ είχε γράψει στο «The Atlantic» ένα άρθρο με τίτλο «How to Land Your Kid in Therapy» (σε ελεύθερη απόδοση «Πώς να στείλεις το παιδί σου στον ψυχίατρο»).



Το άρθρο διανθιζόταν με ιστορίες ασθενών της, ως επί το πλείστον νεαρών ενηλίκων χωρίς οικογενειακό ιστορικό κατάθλιψης ή αγχωδών διαταραχών. Μιλώντας μαζί τους για τα παιδικά τους χρόνια, η Γκότλιμπ δεν ανέσυρε στην επιφάνεια τίποτε το τραυματικό. Καμία τραγική ιστορία εγκατάλειψης, παραμέλησης ή συστηματικής κακοποίησης.

Αντιθέτως, πολλοί ασθενείς της εξέθεσαν σχεδόν αψεγάδιαστες παιδικές ηλικίες! Έλεγαν ότι λατρεύουν τους γονείς τους, ότι οι γονείς τους είναι οι καλύτεροι φίλοι τους κ.ο.κ.



Η Γκότλιμπ περιγράφει τους γονείς ως εκείνους που «… Κάθε απόγευμα τους βοηθούσαν στο διάβασμα και τους έτρεχαν σε δραστηριότητες. Που επενέβαιναν αμέσως αν κάποιος τους παρενοχλούσε στο σχολείο. Που αν δεν πήγαιναν καλά στα μαθηματικά τους έφερναν δάσκαλο στο σπίτι. Πρόκειται για γονείς που, όπως εμείς οι ειδικοί συνηθίζουμε να λέμε, ήταν μονίμως «συντονισμένοι»…».

Όμως η Γκότλιμπ διερωτάται τελικά μήπως ενορχηστρώνοντας μια τέλεια, αψεγάδιαστη παιδική ηλικία προετοιμάζεις το έδαφος για δυσλειτουργικούς ενηλίκους.



Ίσως οι υπεραγχωμένοι σύγχρονοι γονείς ξεχνούν ότι η παιδική ηλικία δεν χρειάζεται να είναι μια σκηνοθετημένη υπερπαραγωγή με cupcakes και ξύλινα σουηδικά παιχνίδια. Χρειάζεται βέβαια να είναι μαγική. Άλλωστε η μαγεία είναι εγγενές στοιχείο της, αφού τα παιδικά χρόνια συμπίπτουν με την πρώτη εξερεύνηση αυτού του κόσμου. Αυτή που σε ωθεί να τρως τούμπες, να κάνεις ράμματα στο πιγούνι και να κρατάς, όπως λέει ο ποιητής, «την απεραντοσύνη στην παλάμη του χεριού σου».



* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino

Βρείτε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

One Comment

  1. Πόσο αντιπροσωπευτική αυτή η φωτογραφία!!!.. Πόσο λυπάμαι τα παιδάκια που σήμερα δεν παίζουν στις αυλές και δεν έχουν νοιώσει το χαλίκι να τρυπά γλυκά το γόνατό τους!!! Πόσο ευτυχισμένη αισθάνομαι που τα παιδικά μου χρόνια περιείχαν και στιγμές ελεύθερου παιχνιδιού και κρυφού κλάματος από τον πόνο της απροσεξίας μου! …Και εκείνο το χρωματιστό βάμμα ιωδίου στο πλαστικό γαλακτοειδές μπουκαλάκι!!!.. Πολύτιμο αντικείμενο στο τότε φαρμακείο του σπιτιού!!!!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

RECENT POSTS
FOLLOW ME ON

You May Also Like