Γιατί οι γονείς κάνουν post όταν αρρωσταίνουν τα παιδιά τους;
Το θέμα με τις φωτογραφίες παιδιών στα social media είναι τεράστιο και το έχουμε ξανασυζητήσει.
Κίνδυνοι απαγωγής, ανακοινώσεις από την αστυνομία και άλλα που θα σε κάνουν σίγουρα να το σκεφτείς πριν το κάνεις.
Επειδή είμαι λίγο ανάποδη, εγώ συγκλονίστηκα με έναν τελείως διαφορετικό λόγο και από τότε τα παιδιά μου.δε βρίσκονται στα social media.
Αυτό που διάβασα λοιπόν, πρέπει να το διαβάσετε και εσείς και να αποφασίσετε. Διαβάστε εδώ.
Παρόλα αυτά αντιλαμβάνομαι τη λαχτάρα του γονιού να ανεβάζει φωτογραφίες των παιδιών του στα social media. Θέλει να μοιραστεί όμορφες στιγμές. Όμορφες λήψεις. Να μοιραστεί την περηφάνια του για τα αστέρια του! Δεν το κάνει με κακή πρόθεση και αν το σκεφτείς δεν είναι κάτι παράλογο!
Το έκανα και εγώ κάποιες φορές πριν μου χτυπήσει το καμπανάκι.
Και επιβεβαιώνω με πάσα ειλικρίνεια ότι είναι όμορφο συναίσθημα να λαμβάνεις όμορφα σχόλια και αποδοχή για τα δημιουργήματα σου.
Όποιος πει ότι δεν ισχύει, μάλλον λέει απλά ψέματα.
Αααχ ναι, όμορφες στιγμές στα παιδικά πάρτι, στο ποίημα στο σχολείο, στο κατόρθωμα του, στην φωτογραφία που βγήκε κουκλάκι ζωγραφιστό. Τις έχω δει αυτές τις φωτογραφίες να ανεβαίνουν από γονείς. Μοιράζονται τη χαρά τους. Όμως έχω δει και μάλλον έχεις δει και εσύ, φωτογραφίες παιδιών όταν αρρωσταίνουν. Όχι τίποτα σοβαρό. Έχουν ίωση. Έχουν κρυολόγημα. Έχουν σπάσει πόδι ή χέρι. Φωτογραφίες τον ορό στο νοσοκομείο. Tag στο Παίδων.
Για μισό λεπτό…
Αυτό δεν είναι μοίρασμα χαράς. Ούτε όμορφης στιγμής. Σίγουρα ούτε περηφάνιας.
Οκ θα μου πεις, η ζωή δεν είναι μόνο χαρές και η αγωνία και η στεναχώρια είναι συναισθήματα. Και τα βγάζουμε προς τα έξω. Χμμ, όμως πως δημιουργείται η ανάγκη να το μοιραστείς αυτό; Είπαμε από τις χαρούμενες φωτογραφίες λαμβάνεις όμορφα σχόλια. Από κάτι τέτοιο τι λαμβάνεις; Πάντα αναρωτιόμουν.
Γιατί οι γονείς κάνουν post όταν αρρωσταίνουν τα παιδιά τους; Άραγε;
Διάβασα λοιπόν την άποψη της Dr Kristy Goodwin – ειδικεύεται στη στήριξη εξαρτημένων παιδιών και γονιών στο διαδίκτυο – στο MammaMia και είπα να σας την μεταφέρω.
Η Dr Kristy Goodwin λέει ότι τις περισσότερες φορές δεν έχει να κάνει με την ανησυχία των γονιών. Πρόκειται μάλλον για ικανοποίηση της ανάγκης για αυτοπροβολή.
«Δεδομένου ότι στον πραγματικό κόσμο είναι πιο δύσκολο να λάβουμε τόσο άμεση επιβράβευση ή ενδιαφέρον, τα social media. προσφέρουν αυτήν τη στιγμιαία ικανοποίηση.
Κάνοντας post με το παιδί τους που αρρώστησε, παίρνουν άμεσα like, συμπαράσταση και σχόλια που ρωτούν αν όλα είναι εντάξει. Και αυτό μπορεί να γίνει εθιστικό. Μάλιστα συνήθως τα ποστ γονιών με τα άρρωστα παιδιά τους γίνονται αφού έχει περάσει η μπόρα και έγιναν καλά.»
Φαίνεται λοιπόν ότι οι γονείς αναζητούν επιβεβαίωση. Θέλουν να δείξουν στον κόσμο τη δοκιμασία και την ταλαιπωρία που περνούν. Ίσως ακόμη να επιζητούν και την επιβεβαίωση ότι φροντίζουν τα παιδιά τους και κάνουν καλή δουλειά.
Για το target group των νέων, ελεύθερων, άτεκνων η επιβεβαίωση μέσα από το facebook και το Instagram λειτουργεί αλλιώς. Φωτογραφίες στην παραλία, με μπικίνι, με ποτά στο χέρι, ποζάρουν και ποστάρουν για τα likes και τους followers.
Αλλά για τους γονείς, η επιβεβαίωση στα social έρχεται δείχνοντας στον κόσμο πόσο καλοί γονείς είναι.
Προφανώς αυτά τα post δεν είναι συνειδητά. Δηλαδή οι γονείς δεν συνειδητοποιούν ότι το κάνουν με αυτόν τον σκοπό. Απλώς τα social media και το μοίρασμα κάθε προσωπικής στιγμής μας έχει γίνει κανονικότητα πλέον. Και φυσικά είναι ο πιο άμεσος τρόπος να μας εκδηλώσουν οι υπόλοιποι την αποδοχή και την συμπάθεια τους που τόσο μας λείπει από την πραγματική ζωή.
Πάρε για παράδειγμα ένα check in στο Παίδων από κάποιον γονιό. Χωρίς καμία περιγραφή. Είναι ένας σίγουρος τρόπος για να πάρει φωτιά το ποστ με likes, σχόλια και ενδιαφέρον.
«Είναι πραγματικά μια επιθυμία για ψηφιακή αγάπη. Στην πραγματικότητα επιθυμία να αισθανόμαστε συνδεδεμένοι, που είναι ένας από τους βιολογικούς μας οδηγούς ως άνθρωποι. Μια βαθύτερη ανάγκη να βιώσουμε ενσυναίσθηση. Οπότε κάτι τέτοιο εκπληρώνει το σκοπό του.»
Οι γονείς στις μέρες μας αντιμετωπίζουν όλα αυτά τα ψηφιακά διλήμματα. Είμαστε η πρώτη γενιά γονιών που μεγαλώνει τα παιδιά του σε έναν ψηφιακό κόσμο. Ακόμη και ως ενήλικες, προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτόν τον ψηφιακό χώρο. Δεν έχουμε κανένα πλαίσιο αναφοράς.
Δε θα γυρίσουμε ποτέ πίσω στα άλμπουμ όπως έκαναν οι γονείς μας. Που έδειχναν τις φωτογραφίες μας στη νονά μας, άντε και στη θεία μας. Όμως οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι από τη στιγμή που ένας γονιός θα ανεβάσει μια φωτογραφία στο διαδίκτυο έχει χάσει τον έλεγχο της για πάντα.
Τροφή για σκέψη λοιπόν, αυτή είναι απλά η άποψη της συγκεκριμένης ειδικού για το θέμα. Οι παράμετροι της όμως μας έχουν ήδη βάλει σε αρκετές σκέψεις. Σωστά;
Λίζα
(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια!)