Το γράμμα της δασκάλας
Το σχολείο άρχισε πριν από μερικές εβδομάδες και εμείς προσπαθούμε ακόμα να προσαρμοστούμε. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για εμάς είναι μία δύσκολη περίοδος.
Η πρωινή μας ρουτίνα είναι συγκεκριμένη. Ο άντρας μου ξυπνάει νωρίς για να ετοιμάσει τα παιδιά. Στις 7:30, αρχίζει να φωνάζει – ε, εννοώ να ξυπνάει ευγενικά τα παιδιά. Κάθε πρωί ακούω «Μαρία, έλα εδώ και ντύσου» και «Γιώργο, χτενίσου και πλύνε τα δόντια σου». Κάποιες μέρες οι φωνές γίνονται τσιρίδες.
Αυτό το πρωί ήταν ένα από αυτά τα πρωινά με τις τσιρίδες. Τα παιδιά ξύπνησαν δύσκολα και η κατάσταση ήταν φορτική. Ο Γιώργος είχε χάσει το παπούτσι του και η Μαρία δεν ήθελε να πλύνει τα δόντια της. Είχα αρχίσει να νευριάζω. Προσπαθούσα να φτιάξω κολατσιό, όταν ανακάλυψα τον φάκελο με τις εργασίες της Μαρίας στο γραφείο, θαμμένο κάτω από άλλα άχρηστα χαρτιά. Ήταν γεμάτο με εργασίες που δε μου είχε δείξει. Νευρίασα τόσο πολύ. Αυτή είναι η δουλειά της. Υποτίθεται πως πρέπει να αδειάζει το φάκελό της κάθε βράδυ και να μου δείχνει τις εργασίες της για να μη χάσω κάποια σημαντική ενημέρωση. Άνοιξα το φάκελο και άρχισα να πετάω χαρτιά στο γραφείο. «Μαρία, ξέρεις πως πρέπει να αδειάζεις το φάκελό σου. Γιατί δεν το κάνεις;»
«Ξέχασα», γκρίνιαξε.
«Δεν ξεχνάς να κάνεις τις δουλειές σου στο σχολείο. Γιατί ξεχνάς να τις κάνεις στο σπίτι;» ρώτησα, συνεχίζοντας να πετάω χαρτιά. Εργασίες, σημειώσεις και τεστ πετούσαν αριστερά και δεξιά.
Ο Γιώργος άρχισε να κλαίει. «Ποιο είναι το δικό σου πρόβλημα; Γιατί κλαις;»
«Γιατί φωνάζεις στη Μαρία», μου απάντησε και τότε άρχισαν να κλαίνε και τα δύο παιδιά.
Αλήθεια; σκέφτηκα. Αντί να κλαίω εγώ, κλαίτε εσείς; Εγώ τρέχω όλη μέρα για να σας προλάβω κι εσείς κλαίτε; Ποιος χάνει το παπούτσι του πριν βγει από την πόρτα; Ποιος κλαίει για να μη βουρτσίσει τα δόντια του; Ποιος κάνει 10 λεπτά να αποφασίσει τι θέλει να φάει στο σχολείο;
«Σταμάτα Γιώργο. Δε μπορώ να σε ακούω», του απάντησα και συνέχισα να αδειάζω το φάκελο της Μαρίας. «Πηγαίνετε και οι δύο να ψάξετε το παπούτσι», είπα και εκείνη τη στιγμή πρόσεξα πως μέσα στα χαρτιά που άδειαζα από το φάκελο, υπήρχε ένα γράμμα από τη δασκάλα της Μαρίας.
Το ήξερα πως έχω χάσει κάτι σημαντικό. Ποιος ξέρει πόσες μέρες βρίσκεται εδώ μέσα;
Και διάβασα:
Αγαπημένοι μου μαμά και μπαμπά,
Αυτή ήταν η πρώτη μου εβδομάδα στην καινούρια μου «δουλειά». Έχω μία καινούρια δασκάλα, καινούρια τάξη, καινούριο πρόγραμμα και πολλούς καινούριους φίλους.
Με όλα αυτά τα καινούρια που συμβαίνουν στη ζωή μου, περνάω μία περίοδο προσαρμογής και έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου. Όταν κουράζομαι, νευριάζω ή εκνευρίζομαι, να θυμάστε πόσο δύσκολη είναι η προσαρμογή για εσάς όταν ξεκινάτε μια καινούρια δουλειά (και όλους τους φόβους που έχετε) και αυτό θα σας βοηθήσει να καταλάβετε πώς νιώθω.
Μπορείτε να με βοηθήσετε πολύ με το να με ακούτε, να με κατανοείτε, να μου συμπαραστέκεστε, να με βοηθάτε να ξεκουράζομαι και φυσικά με το να μου δίνετε όλη σας την αγάπη και την προσοχή.
Σας ευχαριστώ που με αγαπάτε και με φροντίζετε.
Με αγάπη,
Μαρία
Σταμάτησα να αναπνέω. Διάβασα το γράμμα ξανά. Και ξανά.
Είμαι μια απαίσια μαμά, σκέφτηκα.
Δεν έχω συχνά τύψεις ως μάνα, αλλά εκείνο το πρωί ένιωσα ως η χειρότερη μαμά του κόσμου. Φώναζα στα παιδιά μου χωρίς λόγο. Το γράμμα ήρθε ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε. Πώς ήξερε η δασκάλα της κόρης μου πως το γράμμα της ήταν αυτό που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή;
Ήμουν έτοιμη να πάω να απολογηθώ στα παιδιά, όταν ο άντρας μου μπήκε στην κουζίνα. «Γιατί αργείτε; Γιατί γκρινιάζετε; Είστε έτοιμοι; Πάμε! Θα αργήσουμε!» άρχισε να φωνάζει.
Του έπιασα το χέρι. «Πριν πεις οτιδήποτε άλλο, πρέπει να διαβάσεις αυτό το γράμμα.»
Παρακολουθούσα το πρόσωπό του καθώς διάβαζε το γράμμα της δασκάλας. Ένιωσε ακριβώς ότι είχα νιώσει κι εγώ.
Τα παιδιά σταμάτησαν να ψάχνουν το παπούτσι και άρχισαν να μας κοιτάζουν.
«Είμαστε απαίσιοι» του ψιθύρισα.
«Το ξέρω» μου απάντησε.
Πήραμε βαθιές ανάσες και συνεχίσαμε τη μέρα μας.
Θέλω να στείλω ένα σημείωμα στη δασκάλα της κόρης μου. Να της πω πόσο πολύ εκτίμησα το γράμμα της. Να της πω πως δεν είμαι τέλεια μαμά και ο άντρας μου δεν είναι τέλειος μπαμπάς. Κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, αλλά μερικές φορές χρειαζόμαστε ένα γερό χαστούκι για να συνέλθουμε. Θέλω να την ευχαριστήσω γι’ αυτό το χαστούκι που χρειαζόμουν τόσο πολύ.
(Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του άρθρου χωρίς άδεια)
Like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα!
Αφήστε το σχόλιο σας εδώ κάτω γιατί εμείς θέλουμε να το διαβάσουμε και να κάνουμε κουβεντούλα!
