Εσύ πως διώχνεις το Μουρτζούφλη σου;

Εσύ πως διώχνεις το Μουρτζούφλη σου;

Πρωί πρωί. Συνήθως δυσκολεύομαι πολύ τα πρωινά. Δε θέλω να ανοίξω τα μάτια μου, να μιλήσω, να πω καλημέρα. Είμαι κακόκεφη. Ναι, ντρέπομαι που το λέω, δεν είμαι η χαρά της ζωής το πρωί. Ο Husband είναι ακριβώς το αντίθετο και με κοροϊδεύει. Έρχεται και μου φωνάζει στο αυτί δυνατά «Καλημέραααα» και πρέπει να του απαντήσω το ίδιο αλλιώς δε σταματάει και με νευριάζει! 🙂

Κάθε πρωί έχω ραντεβού με ένα συνάδελφο μπροστά από μια στάση λεωφορείου, για να πάμε μαζί στη δουλειά. Μουρτζούφλης, σέρνομαι μέχρι εκεί,  προσπαθώ να τσιτώσω το κακομούτσουνο πρόσωπο μου (μη κάνω και ρυτίδες 🙂 ) αλλά ξεχνιέμαι σύντομα. Και το αφήνω έτσι…

Μια τέτοια μέρα ήταν και η χθεσινή. Φόρεσα το κακομούτσουνο πρωινιάτικο πρόσωπο μου, έσυρα το κακομοιριασμένο σώμα μου μέχρι τη στάση και περίμενα το συνάδελφο να πάμε στη δουλειά. Και ξέρεις δεν είμαι η μόνη. Γύρω μου όλοι το ίδιο. Βλέμμα ψυχρό, προβλήματα, καμπουριασμένα σώματα. Δε περνάμε και τη καλύτερη φάση σαν κοινωνία, η αλήθεια είναι.

Και ξαφνικά έρχεται μια καλοντυμένη, καλοχτενισμένη, περιποιημένη γιαγιά και απλώνει το χέρι της μπροστά σε ένα νεαρό ζευγάρι που στεκόταν παραδίπλα μου. Κρατούσε ένα κινητό.

«Θα με βοηθήσεις παλικάρι μου;» απευθύνεται στο αγόρι. «Έκανε τουτ τουτ, αλλά δε ξέρω πώς να το δω.»

Αμέσως όλα τα ψυχρά βλέμματα βρήκαν στόχο. Μαζί και το δικό μου. Παρακολουθούσαμε με τόση λαχτάρα και καλή διάθεση τη γιαγιά και το πρόβλημα της. 🙂

Το αγόρι της εξήγησε τι πρέπει να κάνει για να δει το μήνυμα αλλά και την αναπάντητη κλήση. Της μίλησε για τις διαφορές ανάμεσα στα 2 και απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις της, με υπομονή και χαμόγελο.

«Αχ να σαι καλά βρε αγόρι μου, χίλια ευχαριστώ! Που θα πάει θα το μάθω!» είπε η γιαγιά.

Δε παραπονέθηκε. Δεν το αποκάλεσε… “διαόλι”, “μαραφέτι” ή άλλο, δε θεώρησε ότι δεν ταιριάζει στην ηλικία της. Έδειξε διάθεση να το μάθει.

Και κοιτούσα τη γιαγιά να απομακρύνεται με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη της. Το πρώτο που είδα εκείνη τη μέρα. Χαμογελούσε γιατί ένας άνθρωπος ανταποκρίθηκε στην ανάγκη της και τη βοήθησε.

Και μετά κοίταξα και το παλικάρι που τη βοήθησε και είχε ένα ακόμη μεγαλύτερο χαμόγελο! Το πιο λαμπερό που είδα εκείνη τη μέρα. Χαμογελούσε γιατί ένιωσε την ευχαρίστηση ότι βοήθησε έναν άνθρωπο και εκείνος του είπε ευχαριστώ για τη βοήθεια του. Πόσες φορές ακούμε “ευχαριστώ” μέσα στη μέρα; Ένιωσε τόσο ωραία, τόσο σημαντικός.

Και μετά κοίταξα και τους υπόλοιπους γύρω μου. Και εκείνοι χαμογελούσαν. Γιατί όλοι παρακολουθούσαμε σιωπηλά, και σε όλους άρεσε αυτό που έγινε. Έπεσε η μάσκα του μουρτζούφλη και φορέσαμε όλοι από ένα όμορφο χαμόγελο.

Τότε πρόσεξα ότι είχε ήλιο, ήταν μια λαμπερή ηλιόλουστη μέρα. Και όλοι ήταν χαμογελαστοί και χαρούμενοι. Μαζί τους και εγώ. Σήκωσα το καμπουριασμένο μου σώμα, ανέπνευσα πιο δυνατά, ανασήκωσα το πηγούνι μου σαν περήφανη Λίζα που έδιωξε το Μουρτζούφλη της! Η μέρα από εκείνη τη στιγμή έγινε λίγο πιο αισιόδοξη, λίγο πιο χρωματιστή, λίγο πιο καθαρή.

Πόσο λίγο θέλει για να φύγει ο Μουρτζούφλης από μέσα σου. Είναι δύσκολο γιατί τα προβλήματα δε σταματούν, αντιθέτως γιγαντώνονται στην εποχή μας, στην κοινωνία μας… Αλλά είναι και τόσο εύκολο. Γιατί αν κατάφερε να τον διώξει σε τουλάχιστον 15 άτομα, μια απλή πράξη καλοσύνης μεταξύ 2 εκ διαμέτρου αντίθετων ανθρώπων – ένας νέος και μια ηλικιωμένη – που φαινομενικά δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό, τότε… Τότε ο Μουρτζούφλης φεύγει πιο εύκολα από ότι νομίζουμε. 

Αλήθεια, εσύ πως τον διώχνεις το Μουρτζούφλη σου;

*** Σημείωση: Μουρτζούφλης σημαίνει μελαγχολικός, απομονωμένος. Γράφω το όνομα του με κεφαλαίο γιατί τον φαντάζομαι σαν ένα… καλικάντζαρο ας πούμε, που μπαίνει στη ψυχή μας και ρουφάει τη θετική μας ενέργεια. Ή ίσως να επηρεάστηκα πολύ από τη ταινία “Τα μυαλά που κουβαλάς” δε ξέρω. 🙂 Αυτό που ξέρω είναι ότι από εδώ και πέρα θα τον διώχνω πιο συχνά. 🙂

Liza

(Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του άρθρου χωρίς άδεια)

Η σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα! 

Αφήστε το σχόλιο σας εδώ κάτω γιατί εμείς θέλουμε να το διαβάσουμε και να κάνουμε κουβεντούλα! 🙂