Ήμουν 15. Ή μάλλον ήμουν κι εγώ 15.
Μαθήτρια της πρώτης Λυκείου. Άριστη μαθήτρια με τη βούλα. Απουσιολόγος, παραστάτρια στη σημαία και όλα τα σχετικά. Διαφορετική. Διάβαζα πολύ επειδή μου άρεσε. Είχα πάντα μια αγάπη για τη γνώση. Έπαιζα θέατρο, έγραφα – πάντα έγραφα – γυμναζόμουν και ήμουν αγοροκόριτσο. Άγουρα όμορφη, χωρίς θηλυκότητα ακόμη. Ατίθαση στο χαρακτήρα, δεν έμπαινα σε καλούπια, ακόμα κι όταν καταλάβαινα ότι αυτά τα καλούπια θα μπορούσαν να κάνουν τη ζωή μου πιο εύκολη. Θα μπορούσαν να με κάνουν “δημοφιλή”.
Έτσι πέρασα μια ολόκληρη εφηβεία χωρίς καμία δημοφιλία και χωρίς να κρύψω ποτέ ότι είμαι διαφορετική. Αλλά και δίχως να φανερώσω ποτέ ότι αυτό με ενοχλούσε.
Κλασικό θύμα bullying απ ‘ότι καταλαβαίνεις. Το “φλωράκι” της τάξης, μη σου πω του σχολείου, από εκείνα τα παιδιά που δεν τα καλείς εύκολα σε πάρτι.
Ο Χρήστος ήταν ένα μελαχρινό αγόρι, ένα χρόνο μεγαλύτερο από εμένα, αφού είχε μείνει και επαναλάμβανε την πρώτη λυκείου. Συμμαθητής μου. Αδιάφορος για το σχολείο, μάλλον αδιάφορος σαν άνθρωπος, αφού το μόνο που θυμάμαι από αυτόν είναι να τρέχει δίπλα μου και προσπερνώντας με να μου τραβάει την τσάντα από τον ώμο και να την πετάει κάτω. Τον θυμάμαι να γελάει κοροϊδευτικά και να φεύγει.
Δεν ξέρω σήμερα να σου πω γιατί είχα ντραπεί τόσο πολύ. Ίσως να περνούσε από δίπλα το αγόρι που μου άρεσε. Ίσως να είχα νιώσει αδύναμη. Ίσως να είχα νιώσει θυμό και να μην μπορούσα να τον εκφράσω. Ίσως επειδή ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Είχα ντραπεί πάντως τόσο πολύ που θυμάμαι τα μάγουλα μου να καίνε και τα μάτια μου να θολώνουν στην προσπάθεια μου να μην κλάψω. Κι έκλαψα.
Δεν είπα ποτέ τίποτα σε κανέναν, αλλά δεν ξέχασα, και σήμερα θυμάμαι σαν να ήταν χθες τον εαυτό μου να μαζεύει σκυμμένη μπροστά στην πόρτα της τάξης τα βιβλία μου που είχαν σκορπίσει από το βίαιο πέταγμα της τσάντας.
Ο ενήλικος εαυτός μου προσπαθεί να καταλάβει γιατί αυτή η ανάμνηση έχει χαραχτεί τόσο βαθιά μέσα στην ψυχή μου, αλλά δεν μπορεί.
Φυσικά δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που δέχτηκα το λεγόμενο σήμερα bullying.
Σκέφτομαι ένα 15χρονο αγόρι που παίρνει την απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή του. Αδυνατώ να καταλάβω. Κι όμως το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο Χρήστος, η τσάντα, η ντροπή μου, το πόσο διαφορετική ένιωθα. Θυμός. Μοναξιά. Εκδίκηση.
Δεν θα καταλάβω ποτέ. Ίσως επειδή δεν θα γίνω ποτέ ξανά 15. Ούτε εσύ θα γίνεις ξανά 15.
Σήμερα είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Μαμά, επαγγελματίας, φίλη, κοινωνικό και πολιτικό ον. Εκφράζομαι, λέω τη γνώμη μου, διατυπώνω τη δυσαρέσκεια μου και μιλάω για τα συναισθήματα μου. Είμαι μια 15χρονη που μεγάλωσε.
Δε σου κρύβω όμως ότι την ώρα που μιλάω με στόμφο στην παρέα μου, τις φορές που κάποιοι γελάνε με τα αστεία μου, τις στιγμές που κάνω καινούριους φίλους, σε ανύποπτες φάσεις της ζωής μου, πολλές φορές νιώθω μέσα μου εκείνο το 15χρονο κορίτσι που ήμουν κάποτε να παίρνει μια βαθιά ανάσα. Σαν να έχει κερδίσει ακόμα μια νίκη. Σαν να δικαιώνεται. Σαν να μην ξεχάστηκε.
Αφιερωμένο σε ένα 15χρονο αγόρι που δεν θα καταλάβουμε ποτέ.
Αφιερωμένο σε όλους τους 15χρονους εαυτούς που ανέπνευσαν.
Αφιερωμένο σε όλα τα 15χρονα που θα μεγαλώσουμε χωρίς να φοβούνται και χωρίς να φοβίζουν.
Επειδή το bullying δεν είναι μόδα.
Δεν είναι ορολογία του συρμού.
Δεν γεννήθηκε σήμερα.
Δεν είναι παίξε γέλασε.
Δεν ξεχνιέται.
Απλά ξεπερνιέται.
Μην κάνεις πως δεν το βλέπεις.
