Με τους παιδικούς φίλους είναι διαφορετική η κόλλα που μας ενώνει

Με κάποιους φίλους είναι διαφορετική η κόλλα που μας ενώνει

Με τους παιδικούς φίλους είναι διαφορετική η κόλλα που μας ενώνει

Με την Μ δε λέμε ότι είμαστε παιδικές φίλες. Κάνουμε λογοπαίγνιο και λέμε ότι είμαστε «μωριακές» φίλες. Γεννημένες με μόλις 5 μέρες διαφορά, μέναμε δίπλα δίπλα οι μαμάδες μας ήταν φίλες. Μεγαλώσαμε μαζί, παίξαμε άπειρες ώρες στο πάρκο, στη γειτονιά, μετακομίσαμε, χαθήκαμε, ξαναβρεθήκαμε στην εφηβεία, καθόμασταν στο ίδιο θρανίο. Και έπειτα ανακαλύψαμε και αγαπήσαμε μαζί τη Ναυαρίνου.

Ήμασταν η επιτομή της χαζομάρας και της βλακείας, των alternative κοριτσιών. Που δεν ξετρελαινόταν με το ροζ αλλά με το μαύρο, που άκουγαν Nirvana και Cure. Ήμασταν συνεργάτες στο έγκλημα της εξόδου του Σαββάτου, στις φάρσες, στο γέλιο. Στο πως θα μοιραστούμε τα λιγοστά λεφτά που μας έδιναν οι γονείς μας για να καταφέρουμε να κατέβουμε στο κέντρο. Να μοιραστούμε το ταξί στην επιστροφή.

Και έπειτα η παρέα μεγάλωσε.

Η Ν ήρθε να συμπληρώσει την τρέλα στο Λύκειο. Και να κάνουμε μαζί τις πιο απίστευτες φάρσες και μεταμφιέσεις. Να βάζουμε στοιχήματα και όποια έχανε έκανε στην άλλη ιδιαίτερα στο μάθημα που ήταν καλή, λίγο πριν γράψουμε πανελλήνιες. Να περάσουμε μαζί τρελά καλοκαίρια, μιας και τα εξοχικά μας ήταν κοντά.

Η Α στα φοιτητικά μου χρόνια. Και ήρθε για να συγκατοικήσουμε και να μάθουμε η μια στην άλλη την διαφορετική πλευρά. Να πάρουμε στοιχεία η μια από την άλλη. Να μου μάθει την Avril Lavigne και τα Φιλαράκια. Να της μάθω πώς να είναι υστερική με την καθαριότητα και πώς να κάνεις φάρσες σε άγνωστους. Ακόμη και αν αυτοί είναι μέσα σε λεωφορείο και εσύ έξω από αυτό.

Όχι πάντα όλες μαζί απαραίτητα, αλλά μαζί συμπληρώναμε το ίχνος μας σε αυτόν τον κόσμο. Μαζί ανακαλύπταμε και μαζί μεγαλώναμε. Και ακόμη και αν δεν ήμασταν από τα κορίτσια που γράφαμε στους τοίχους BFFE (Best Friends For Ever), πιστεύω ότι μάλλον κάποιος το έγραψε πάνω σε εμάς.

Ξέρεις κάτι; Το πιστεύω.

Αυτοί οι φίλοι που έχεις από παιδί, από παλιά, είναι λίγο διαφορετικοί. Όχι ότι όσοι ήρθαν αργότερα δεν είναι σπουδαίοι! Προς Θεού! Ίσα ίσα! Αλλά όταν υπάρχει κοινή τράπεζα αναμνήσεων από τα παιδικά σου χρόνια ή από τα νιάτα σου, είναι κάτι διαφορετικό. Είναι διαφορετική η κόλλα που σας ενώνει. Περίεργη. Είναι αυτή η κόλλα που κολλάει έναν τόνο. Και ακόμη παραπάνω.

Η Μ μένει στην Αθήνα εδώ και χρόνια. Έχουμε τελείως διαφορετικές ζωές. Συναντιόμαστε σπάνια.  Όμως όταν έρχεται εκείνη η στιγμή, είναι γιορτή. Είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα! Είμαστε ενωμένες σαν αδερφές και ακόμη παραπάνω.

Με κάποιους φίλους είναι διαφορετική η κόλλα που μας ενώνει

Η Ν μένει κοντά μου. Συναντιόμαστε σχεδόν κάθε μέρα. Επίσης έχουμε εντελώς διαφορετικές ζωές. Με έναν μαγικό τρόπο όμως τις προσαρμόζουμε και τις ταιριάζουμε για να συμβαδίσουμε. Το «Αφού είσαι ηλίθια» εξακολουθεί να λύνει κάθε πρόβλημα. Όπως τότε.

Η Α έγινε μαμά νωρίς. Και αργότερα έγινε κουμπάρα μου και νονά του παιδιού μου. Έχουμε τη σχέση που θα ήθελα να έχουμε. Το καταλαβαίνω κάθε φορά που την παρακολουθώ να κοιτάζει το παιδί μου. Ακόμη συνεννοούμαστε με ατάκες από τα Φιλαράκια. Που μου θυμίζουν εκείνους τους ολονύχτιους μαραθώνιους ταινιών και σειρών στα φοιτητικά μας χρόνια.

Με κάποιους φίλους είναι διαφορετική η κόλλα που μας ενώνει

Είναι άλλη αυτή η κόλλα σου λέω. Είμαστε πολύ τυχεροί όσοι το ξέρουμε αυτό.

Έτσι δεν είναι;

Λίζα

Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

RECENT POSTS
FOLLOW ME ON

You May Also Like