Το μωρό του ταξί

Το μωρό του ταξί μας λέει τη δική του ιστορία γέννησης

Συμβαίνει κάποιες φορές, μερικά μωρά να είναι αρκετά βιαστικά και πολλές φορές ακούμε ότι γεννήθηκαν μέσα σε ταξί, στο αυτοκίνητο ή ακόμη και μέσα στο μετρό 🙂 Αυτά τα μωρά μεγαλώνουν και έρχεται η ώρα να πουν τη δική τους ιστορία γέννησης! Μια τέτοια ιστορία έχει να μας πει και η Αλέκα που γεννήθηκε μέσα σε ταξί τη δεκαετία του 70! Μια πολύ απολαυστική ιστορία που θα την ευχαριστηθείτε σίγουρα!

Σημείωση: Η Αλέκα, εκτός του ότι γράφει απολαυστικά ωραία, έχει και γραφιστικό ταλέντο! Η εικόνα του εξωφύλλου είναι δική της δημιουργία!!! 🙂

Διαβάστε την διαφορετική ιστορία γέννησης της Αλέκας:

Ξημερώματα πρώτης μέρας του Σεπτέμβρη της δεκαετίας του ‘70 όταν η μητέρα μου, ένα εικοσάχρονο κορίτσι που από το χωριό όπου ζούσε, μετακόμισε μετά τον αρραβώνα της στο χωριό του άντρα της, ένοιωσε πως ήταν η ώρα όπου θα έφερνε στον κόσμο το δεύτερο παιδί της. Ο πατέρας μου απουσίαζε για δουλειά αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Τηλέφωνα σαφώς δεν υπήρχαν… μόνο ένα, στο κεντρικό «πολυκατάστημα» του χωριού. Εκεί όπου και έτρεξε ο παππούς και με τη μαύρη μανιβέλα του αντικέ τηλεφώνου κατάφερε και έβγαλε γραμμή για να καλέσει ταξί!!.. Και το ταξί ήρθε… και ετοιμάστηκαν τα πράγματα του μωρού (δεν ήταν γνωστό το φύλο)… και ετοιμάστηκε και το κομβόι της συνοδείας: παππούς (πεθερός της εγκυμονούσης), πρωτότοκος δίχρονος γιος (μιας που δεν αποχωριζόταν με τίποτα τη μαμά του) και η ξαδέρφη του μπαμπά… Το ταξί ξεκίνησε…

Περίπου 1,5 χιλιόμετρο μετά (χμμμ ίσως και λιγότερο), σε ένα ιδιαίτερο σημείο του δρόμου (πολύ στενός και γκρεμός από τη μία πλευρά.. δεν θα μπορούσε άλλωστε να ήταν ένας απλός συμβατός δρομάκος για να συμβεί το γεγονός που θα ακολουθήσει!!!) ο ταξιτζής τραβά χειρόφρενο!! Ο παππούς κρατώντας τον μικρό εγγονό στην αγκαλιά του στο μπροστινό κάθισμα, κατεβαίνει για να δει τι γίνεται… Οι πόνοι της εγκύου προφανώς ανυπόφοροι και καθοριστικοί!!.. Το μωρό προφανώς βιαστικό και αποφασιστικό!!! Μια αναταραχή κυριαρχεί. Το επίκεντρο όλων πια, στο πίσω κάθισμα του ταξί. Όλοι καταπάνω, ακόμη και το ταξιτζής! Το κεφαλάκι του μωρού αρχίζει να εμφανίζεται!!!… μαύρο κατάμαυρο μαλλάκι!!.. Η ξαδέρφη βγάζει τα σύνεργα!! Ψαλίδι για τον ομφάλιο λώρο! (με τί περιεχόμενο κυκλοφορούσαν στις τσάντες τους οι γυναίκες τότε … ακόμα απορία το έχω!!)… Το κλάμα γεμίζει το ταξί και ο αντίλαλός του ταξιδεύει πέρα από το γκρεμό στον απέναντι μαχαλά!… Το κοριτσάκι (επιτέλους μάθαμε το φύλο!! …ένα κι ένα πια στην οικογένεια τα παιδιά, μεγάλη επιτυχία!!) τυλίγεται ζεστά… και ο μικρός αδερφούλης φωνάζει από τη χαρά του: «Ντάξει τώλα η μπεμπούλα μας!». Την αναταραχή και το άγχος τα διαδέχονται η χαρά και η συγκίνηση αυτής!!.. Όλα καλά…

το μωρό που γεννήθηκε στο ταξίΌλα καλά; Η μητέρα έχει τα άγχη της ακόμη.. παρότι μικρή και εκείνη σε ηλικία, ήταν το δεύτερο παιδί της και ήξερε περισσότερα πια.. Οι συνεπιβάτες της επέμεναν να μην φτάσουν στο γιατρό στην πόλη, αλλά να γυρίσουν στο χωριό. Όχι! Εκείνη ήταν ανένδοτη! Και με το κοριτσάκι της στην αγκαλιά αψηφώντας τους νυν και τους προηγούμενους πόνους της συνέχισαν το ταξίδι τους με συνοδεία το κλάμα της μπεμπούλας… Και φτάσανε στο Μαιευτήριο… Έκθαμβος ο μαιευτήρας αρπάζει και το παιδί και τη μητέρα και τους εξετάζει… «τί ήρθατε να κάνετε εδώ τελικά;» Λέει στη μητέρα …«εσύ είσαι σαΐνι!» Ένα σαΐνι που γέννησε εκτός Μαιευτηρίου στο δρόμο, χωρίς τον άνθρωπό της δίπλα, χωρίς συγγενείς δίπλα της (και δεν εννοώ τον πεθερό, την ξαδέρφη του άντρα της ή το δίχρονο γιό της. Τη μητέρα της ίσως;).. Ένα σαΐνι που έκανε μέχρι την ώρα της γέννας τα πάντα σε ένα σπίτι χωριού, με τα πεθερικά της και όχι μόνο, με το παγωμένο νερό της στέρνας, χωρίς βρύσες και πλυντήρια, χωρίς φούρνους μικροκυμάτων, μεγαλώνοντας παράλληλα το πρώτο της παιδί… και τώρα το δεύτερο.. Ας μην επισκιάσουμε όμως τη χαρά της στιγμής εκείνης!!

Ναι, γιατί τελικά όλα ήταν μια χαρά.. μητέρα και κόρη υγιέστατες!!!.. Και η χαρά ακόμη μεγαλύτερη στα πρόσωπα όλων! Ακόμη και του ταξιτζή, ενός αγνώστου ανθρώπου που έδειξε απίστευτη υπομονή όλες αυτές τις ώρες και ήταν καταπάνω στη μάνα και το νεογέννητο. Που δεν σκέφτηκε ούτε μία στιγμή πότε θα τελειώσει από το μεροκάματό του… που δεν ταράχτηκε μήπως και καλά λερωθεί το ταξί του (μεταξύ μας, ούτε να το σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός μέσα στο δικό μου αυτοκινητάκι… α πα πααα). Χαρούμενος και εκείνος για τα γεννητούρια μέσα στο ταξί του (να’ ναι καλά ο άνθρωπος όπου και να βρίσκεται, δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ και δεν γνωρίζω και την τύχη του) πρότεινε, επέμενε δηλαδή, να γίνει νονός μου.. δυστυχώς όμως τον νίκησαν τα ψαλίδια… εε, συγνώμη… η ξαδέρφη του μπαμπά (ποτέ δεν έχω επίσης καταλάβει γιατί, αφού ήδη έχουμε μια συγγένεια… πρέπει να την επισφραγίσουμε και με μια άλλη!) Τέλος πάντων…

Και άρχισαν οι προσπάθειες μετάδοσης του χαρμόσυνου νέου προς τον πατέρα, αλλά άκαρπες την πρώτη μέρα… άκαρπες και τη δεύτερη… Εκείνο τελικά το μαύρο τηλέφωνο με τη μανιβέλα στο παντοπωλείο του χωριού, όποτε ήθελε δούλευε!! Αλλά θα μου πεις, κάτι αντίστοιχο θα ήταν και στο χωριό που δούλευε ο μπαμπάς. Πάντως Smartphone δεν ήταν σίγουρα!!! Οι ανάγκες της εποχής βλέπετε και τα προς το ζην, ανάγκαζαν τον πατέρα να δουλεύει καμιά 100ριά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του και φυσικά με ανύπαρκτη τη δυνατότητα για να πηγαινο-έρχεται! Ο Κίτσος, το γαϊδουράκι μας, δεν θα άντεχε κάτι τέτοιο! Την τρίτη μέρα όμως… πήρε την κορούλα του αγκαλιά και αντάμωσε όλη η οικογένεια μαζί και άρχισαν τα κεράσματα και ο πρωτότοκος γιος για μια ακόμη φορά χαρούμενος (μεγάλο κόλλημα αυτό το παιδί και με τον πατέρα!!).

Από την πλευρά μου, για να σας πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι λεπτομέρειες του συμβάντος, συγχωρέστε με! Θυμάμαι όμως πάντα την αφήγηση της δυνατής μαμάς όταν περνώ από το σημείο εκείνο, τη «Γκρεμίνα», φτιάχνω εικόνες στο μυαλό μου για το πόσο άνετα ένοιωθε εκείνη τη στιγμή, για το πώς θα ήταν να γεννήσω εγώ κάτω από αυτές τις συνθήκες… με το δίχρονο αγοράκι μου δίπλα, με τον πεθερό μου και χωρίς τον αγαπημένο μου και …αν θα το άντεχα!! Φτιάχνω εικόνες για το πώς θα ήταν αν είχα για πνευματικό μου πατέρα εκείνον τον υπομονετικό και άγνωστο οδηγό ταξί!! (χμμμ.. κρίμα! και μου αρέσουν τόσο πολύ τα ταξίδια… σίγουρα θα με βόλευε καλύτερα…)

… και εδώ έρχεται να κολλήσει μια από τις φοβερές ερωτήσεις της μαμάς:

«Για πού είσαι πάλι; Όλο με μια βαλίτσα στο χέρι είσαι!» (προ κρίσης βεβαίως βεβαίως!)

«Εμμ, εγώ φταίω;…. το έχω από τη γέννα μου ….»

Αλέκα Παπαγεωργίου

Έχεις μια ιστορία ή κάτι να μας πεις; Εμείς θέλουμε να το διαβάσουμε!

Στείλε μας e-mail στο [email protected]

(Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του άρθρου χωρίς άδεια)

Η σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα! 

Αφήστε το σχόλιο σας εδώ κάτω γιατί εμείς θέλουμε να το διαβάσουμε και να κάνουμε κουβεντούλα!

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

5 Comments

  1. Ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη και τα καλά σας λόγια, τα οποία “ξεσήκωσαν” την καρδιά μου και γράφτηκε το κειμενάκι αυτού το προσωπικού γεγονότος!! Χαρά μου που το φιλοξενήσατε στον υπέροχο “χώρο” σας.
    (Όσο για την εικόνα … ένα μικρό clipart-κολάζ είναι… ας είναι καλά το Photoshop!!)

    Καλή και δημιουργική συνέχεια να έχετε!!!
    Ευχαριστώ!!!!!!

  2. Αλέκα, εμείς ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη σου και για αυτό το απολαυστικό κείμενο που πραγματικά θα μπορούσε να περιγράφει σκηνή μιας ταινίας. Νιώσαμε πως παρακολουθούσαμε από μία γωνίτσα.
    Έχω να σχολιάσω δε, πως ήρωας η μανούλα!!! Να τη χαίρεστε.

    Όσο για τον ταξιτζή “αναζητείται”!! Όποιος γνωρίζει που βρίσκεται ή έχει ακούσει για την ιστορία παρακαλώ να επικοινωνήσει μαζί μας. 🙂

    1. Αχα χα χα.. δεν το είχα σκεφτεί έτσι με τον ταξιτζή!! Πολύ καλή ιδέα.. χα χα χα.. για να δούμε…

      Η μανούλα όντως ήρωας… υπομονετικά πάντα δίπλα μας!! Να συνεχίσει να γερή και δυνατή … να τη χαιρόμαστε!!!
      Ευχαριστώ!!!!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

RECENT POSTS
FOLLOW ME ON

You May Also Like