Μπορεί να μην το γέννησα ποτέ μα εκείνο με γέννησε ξανά

Μπορεί να μην το γέννησα ποτέ μα εκείνο με γέννησε ξανά

Η μαμά Μ. μας έστειλε τη δική της κατάθεση ψυχής. Μέσα από τον πόνο μιας αποβολής η Μ βλέπει έναν νέο κόσμο.

Όπως λέει και η ίδια “Μια αποβολή δεν σημαίνει απαραίτητα μονάχα θάνατος. Αλλά αναγέννηση του δικού μας κόσμου και τρόπος να πλάσουμε ξανά τη ζωή μας όπως τη θέλουμε.”

Ένας διαφορετικός τρόπος να γίνουμε η μαμά του εαυτού μας…

Διαβάστε το κείμενο της Μ.

Μητρότητα.

Μια λέξη χιλιάδες συναισθήματα.

Μια κατάσταση χιλιάδων εικόνων με διάφορες αποχρώσεις.

Η λέξη αυτή προσέγγισε τη ζωή μου στα 22 μου.

Νόμιζα ότι το ταξίδι ήταν εύκολο, ότι χωρίς προσπάθεια θα γινόμασταν γονείς. Είχαμε τόσα πολλά να δώσουμε, αν και ποτέ δεν ήταν αρκετά για το μικρό μας πλάσμα. Οι προσπάθειες άρχισαν, το μικρό μας δώρο δεν ερχόταν. Ξεκίνησε μια αληθινή οδύσσεια με πραγματικά πολλές σειρήνες. Παραπληροφόρηση ιατρών, διάθεση για αύξηση κέρδους τους κλπ.



Παρόλο που αρκετές φορές λυγίσαμε, δεν πάψαμε να χάνουμε την ελπίδα μας.

Τελικά επισκεφθήκαμε ένα ιατρικό κέντρο. Εξεταστήκαμε λεπτομερώς και τελικά μια ένεση χοριακής γοναδοτροπίνης ήταν η λύση στο πρόβλημα. Πράγματι με την πρώτη προσπάθεια έμεινα έγκυος στα 25 μου έτη.

Αισθανθήκαμε ευλογημένοι, λόγω της σωστής καθοδήγησης από ιατρούς αλλά και λόγω του χαρμόσυνου γεγονότος της εγκυμοσύνης. Το παιδί μου, ο καρπός της αγάπης μας ήταν στην κοιλιά μου. Μου καθόριζε την καθημερινότητα και με προσδιόριζε ως άνθρωπο. Εκείνο αποφάσιζε για την ρουτίνα μου μέσα από τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης. Εκείνο με την μικροσκοπική του ύπαρξη παρήγαγε και μεγέθυνε μέσα μου συναισθήματα και αισθήματα αφοσίωσης, προσήλωσης, επαναπροσδιορισμού των δεδομένων της ζωής μου. Χάιδευα την κοιλιά μου και ένιωθα ότι το χάδι έφτανε σε αυτό. Μετρούσα μέρες και ας ήμουν μόλις στην αρχή της εγκυμοσύνης.



Τελικά το ταξίδι αυτό σύντομα σταμάτησε μιας και 6 εβδομάδων και 5 ημερών η καρδούλα του είχε σταματήσει να χτυπάει. Είχα παλίνδρομη κύηση. Δεν υπήρξε αιμορραγία ή κάτι που να προδίδει ότι είχα χάσει το μωρό μου παρά μόνο το υπερηχογράφημα και η χοριακή εξέταση. Στην κακή είδηση αισθάνθηκα ότι και εγώ η ίδια είχα σβήσει. Έχασα τη γη από τα πόδια μου.

Ήξερα όμως, ότι ο χρόνος ήταν μπροστά μου, ήταν συνοδοιπόρος μου.

Όμως η σκέψη ότι το μικρό μου σποράκι δεν θα έρθει στη ζωή, ήταν κάτι το αβάσταχτο. Η σκέψη ότι μόνο μια φορά στη ζωή μου κατάφερα να ακούσω την καρδούλα του. Ήταν το παιδί μου και ας μην πρόλαβα ποτέ να το δω και να το πάρω στην αγκαλιά μου. Ήταν ο λόγος που άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου και άρχισα να βλέπω όσα πραγματικά αξίζουν και να επανεκτιμώ ανθρώπους και στιγμές. Ήταν επίσης μια κατάσταση που ”απαριθμούσε” τους ανθρώπους που με αγαπούν και νοιάζονται για εμένα.



Ξέρω ότι το μικρό μου σποράκι όπως συνήθιζα να λέω, είναι από τα πιο μικρά αγγελάκια στον ουρανό που δεν θα φύγει ποτέ από τη ζωή μας.

Μπορεί να μην το γέννησα ποτέ αλλά με γέννησε…με γέννησε ξανά…

Η δυσκολία απόκτησης παιδιού δεν είναι ταμπού, δεν είναι ντροπή. Είναι κάτι το συνηθισμένο, ειδικά σε μια περίοδο που η ποιότητα της ζωής μας έχει μειωθεί αξιακά. Οι ρυθμοί της ζωής αυξάνονται, το άγχος μεγαλώνει. Οι απαιτήσεις, τα κοινωνικά και τα εργασιακά πρέπει ξεπερνούν τις ανάγκες μας. Έτσι οι προτεραιότητες της ζωής μας επανατοποθετούνται. Οι επιθυμίες μας, όπως εκείνη της μητρότητας μπορεί να μην υλοποιούνται με ευκολία.

Την ψυχολογία μας στραγγαλίζουν φράσεις από τον κοινωνικό περίγυρο όπως «πότε θα κάνεις παιδιά;», «ακόμη δεν έκανες παιδια;», «Ο Χ δεν έγινε ακόμη πατέρας, τι πάει στραβά;», «ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ!ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΧΡΟΝΟ».

Οι ίδιοι άνθρωποι χωρίς ενσυναίσθηση θα σας πουν το ίδιο, ακόμη και όταν αποκτήσετε το πρώτο σας παιδί.

Η δυσκολία δεν βρίσκεται μέσα σας, άλλα γύρω μας.

Με δύναμη, ατέρμονη ψυχολογική δουλειά αξίζει να υψώσουμε τα δικά μας τείχη. Τα τείχη που γράφουν με μεγάλα γράμματα ότι μόνο εγώ έχω δικαίωμα να αποφασίζω για τη ζωή μου. Ότι η δυσκολία δεν είναι αδυναμία αλλά κατάσταση που ενδυναμώνει το ψυχικό μου κόσμο. Ότι τα λόγια που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία στη ζωή μας είναι εκείνα της καρδιάς μας.


Σήμερα έκανα απόξεση. Άνοιξα τα μάτια. Σηκώθηκα ζαλισμένη. Ήταν για εμένα μια νέα μέρα. Μια μέρα που θα έδινε νέα χροιά στη ζωή μου, μέρα αγωνιστικότητας και ελπίδας για να γίνω όσα θέλω και έχω επιλέξει να γίνω.

Αρπάξτε τη ζωή στα χέρια σας, προχωρήστε με ψηλά το κεφάλι με περηφάνια για το δικό σας αγώνα. «Σε ευχαριστώ», «σου ζητώ συγγνώμη», «σε αγαπώ»… φράσεις δοσμένες για τον εαυτό μας. Για τους ανθρώπους μας… για εκείνα τα χρέη απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους.

Μια αποβολή δεν σημαίνει απαραίτητα μονάχα θάνατος. Αλλά αναγέννηση του δικού μας κόσμου και τρόπος να πλάσουμε ξανά τη ζωή μας όπως τη θέλουμε. Με ανθρώπους, με όνειρα, με αυθεντική αγάπη.

Σας ευχαριστώ,

Μια μέλλουσα μαμά…

Επιμέλεια κειμένου: Λίζα

(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)

Aκολουθήστε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!

 

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

RECENT POSTS
FOLLOW ME ON

You May Also Like