Η δική μου Ελλάδα, αυτή η μάνα με τη δική της ιστορία

greek mother

Η δική μου Ελλάδα, αυτή η μάνα

Είδα ένα παράξενο όνειρο χθες το βράδυ.

Είδα, λέει, την ελληνική σημαία που με τόση χαρά σήκωσαν χθες τα παιδιά στο μπαλκόνι του σπιτιού μας, πεσμένη κάτω.

Ταλαιπωρημένη, τσαλακωμένη, βρεγμένη από τη βροχή, να κείτεται εκεί κάτω κι εγώ να θέλω να πάω να την σηκώσω και να μην μπορώ. Μια αόρατη δύναμη να με κρατάει πίσω και να μη με αφήνει να κάνω βήμα.

Ξύπνησα με μια παράξενη αίσθηση και βγήκα στο μπαλκόνι να πάρω λίγο καθαρό αέρα. Το βλέμμα μου συνάντησε αυτόματα τη σημαία να ανεμίζει εκεί έξω. Ευτυχώς ήταν στη θέση της. Όλα ήταν στη θέση τους…

Ένιωσα μια περίεργη ανακούφιση και πήγα να κοιμηθώ ήσυχη.

Σήμερα το πρωί πίνοντας τον καφέ μου στριφογύριζαν στο μυαλό μου μερικοί στίχοι του Βάρναλη για τον κυρ-Μέντιο, τον γάιδαρο με την τεράστια υπομονή

Kαι στον πόλεμ’ όλα για όλα

κουβαλούσα πολυβόλα

να σκοτώνονται οι λαοί

για τ’ αφέντη το φαΐ.

Σκέφτομαι την Ελλάδα μου, τη δική μου Ελλάδα, όπως τη βλέπω μέσα από τα δικά μου μάτια και όπως τη μαθαίνω μέρα με τη μέρα στα παιδιά μου. Μια Ελλάδα όμορφη, πανέμορφη, περήφανη, γαλανόλευκη. Τη σκέφτομαι σαν μια μάνα με μακριά φουστάνια, με χαρακωμένο από τις αμέτρητες αγωνίες πρόσωπο και ένα καρτερικό, γλυκό χαμόγελο, από αυτά που σου ξαποσταίνουν τις στεναχώριες. Κουρασμένη από τα χρόνια που βαραίνουν τους ώμους της, αλλά με ορθωμένο ανάστημα.

Τη φαντάζομαι να χορεύει με ανοιχτά τα χέρια και με αργά, σίγουρα βήματα έναν αντρικό ελληνικό χορό, με τη χάρη και το δικαίωμα που έχει αποκτήσει η γυναίκα που έχει γεννήσει και αναθρέψει αμέτρητα αρσενικά. Τη φαντάζομαι να κλείνει τα χέρια και να χαμηλώνει μόνο και μόνο για να χωρέσει στην αγκαλιά της τα παιδιά της. Εμάς…

Η δική μου Ελλάδα, αυτή η μάνα
Photo by Katerina Striaka

Ξέρω την ιστορία της Ελλάδας.

Έχω ακούσει για τους παλιούς και νέους Εφιάλτες της, για αυτούς που την πρόδωσαν, γι’ αυτούς που την πλήγωσαν και την πούλησαν. Αλλά η δική μου Ελλάδα δεν είναι αυτή η Ελλάδα της μιζέριας. Η δική μου Ελλάδα είναι η Ελλάδα του φιλότιμου, της φιλοξενίας, της ελληνικής οικογένειας και της γειτονιάς. Είναι η Ελλάδα της μουσικής, του θεάτρου και του αθλητισμού. Είναι η Ελλάδα που δεν φοβάται, που ορθώνει το ανάστημα της μέσα στην ιστορία και τη φωτίζει. Αυτήν την Ελλάδα γνωρίζω στα παιδιά μου, χωρίς γκρίνιες και κατήφειες.

Ξέρω για τα χρέη της Ελλάδας μου και για να πω την αλήθεια είμαι περήφανη που χρωστάει στις τράπεζες και όχι στην ιστορία.

Γιατί την ιστορία της, μαζί με αυτήν της Ευρώπης, αλλά και ολόκληρου του κόσμου την έχει υπηρετήσει στο μέγιστο βαθμό. Και συνεχίζει να την υπηρετεί με τα παιδιά της που όπου σταθούν και όπου βρεθούν κάνουν θαύματα στις επιστήμες, στις τέχνες, στον πολιτισμό.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου –
τον αφέντη τον κουφό σου!
Kαι στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ’ αφεντικό.

Xάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Aν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Τελικά η ιστορία είναι δασκάλα και όποιος μαθαίνει το μάθημα της μπορεί να φέρει ανάποδα τον ντουνιά.

Και πώς να μη θυμηθώ σήμερα τον αγαπημένο μου Ξυλούρη

Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς!

Οι σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

4 Comments

  1. Αχ βρε Χριστινάκι με συγκίνησες πρωί πρωί… υπέροχο το κείμενό σου! Για αυτούς τους λόγους κι για ακόμα περισσότερους μας αγαπάει ο Θεός και δεν θα αφήσει να μας λιώσουν, να μας ποδοπατήσουν, να μας αφανίσουν γιατί έτσι συμφέρει κάποιους! Καλημέρα…

    1. Έχω κοιμηθεί πολλές φορές Μαρία με αυτόν τον πόνο. Έχω κλάψει…μην πας μακριά…μέχρι και σήμερα. Αλλά μετά σκέφτομαι. Πόση ελπίδα υπάρχει εκεί έξω! Και ανασαίνω.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

RECENT POSTS
FOLLOW ME ON

You May Also Like