Όχι παιδί μου, σήμερα δεν είναι αργία είναι απεργία

Όχι παιδί μου, σήμερα δεν είναι αργία είναι απεργία

Όχι παιδί μου, σήμερα δεν είναι αργία είναι απεργία

Ναι, η αλήθεια είναι πως σήμερα είναι η γιορτή της άνοιξης, η πρώτη του Μαΐου.

Γιορτάζουμε τη δημιουργία, τη φύση που σιγά σιγά θα ξυπνήσει από το χειμερινό της λήθαργο και θα αρχίσει να γεννά τη ζωή.

Άλλωστε ο μήνας Μάιος ονομάστηκε έτσι από τη ρωμαϊκή θεότητα Maja (Μάγια), η οποία με τη σειρά της πήρε το όνομα της από την ελληνική λέξη Μαία, που σημαίνει τροφός και μητέρα.

Σήμερα θα φτιάξουμε στεφάνια. Θα μαζέψουμε πολύχρωμα λουλούδια και θα παίξουμε όλοι μαζί, συνθέτοντας μυρωδάτα μπουκέτα. Θα περπατήσουμε στη φύση και θα απολαύσουμε το μεγαλείο της.

Γιατί; Είπαμε, επειδή σήμερα είναι η γιορτή της άνοιξης. 

Όχι παιδί μου, σήμερα δεν είναι αργία, είναι απεργία.

Σήμερα δε γιορτάζει μόνο η φύση το μεγαλείο της. Γιορτάζει και ο άνθρωπος το δικό του μεγαλείο. 

Κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια, την πρώτη Μαΐου του 1886 οργανώθηκε μια τεράστια απεργιακή κινητοποίηση, στην οποία συμμετείχαν 350.000 άνθρωποι σε 1.200 εργοστάσια.

Την ίδια μέρα 90.000 άνθρωποι πραγματοποίησαν πορεία στο Σικάγο ζητώντας «οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο», ζητώντας μια ανθρώπινη ζωή. Η πορεία, ως ήταν αναμενόμενο, πνίγηκε στο αίμα, ενώ ακολούθησαν συλλαλητήρια με νεκρούς και τραυματίες.

Φυσικά δεν έλειψαν και τα έκτροπα, αφού προβοκάτσιες οδήγησαν σε μια από τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας των ΗΠΑ κατά την οποία καταδικάσθηκαν σε θάνατο οι διοργανωτές της διαδήλωσης.

Στην Ελλάδα ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε στις 2 Μαΐου του 1893. 2.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να διαδηλώσουν, ενώ η «Εφημερίς» τους υπολόγισε σε 200, τονίζοντας πως επρόκειτο για πολύ ήσυχους ανθρώπους και ονομάζοντάς τους «οι πρώτοι σοσιαλιστές της Ελλάδας».

Οι διαδηλωτές-απεργοί ζητούσαν κλειστά καταστήματα τις Κυριακές, οχτάωρη εργασία και ασφαλιστική κάλυψη για τα ατυχήματα εν ώρα εργασίας. Ο διοργανωτής της διαδήλωσης συνελήφθη. 

Ο παππούς μας ήταν εκεί

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1936 πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη εργατική εξέγερση, γνωστή ως η «απεργία των καπνεργατών». Οι εργοδότες, εκμεταλλευόμενοι την παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929-1932, μειώνουν τα ημερομίσθια στο μισό, ενώ κάποιοι αναγκάζονται να δουλεύουν μόνο για τα ένσημα τους.



Έτσι, στις 29 Απριλίου προκηρύσσεται απεργία, η οποία μετατρέπει την πόλη σε πεδίο μάχης.

Στις 9 Μαΐου η απεργία παίρνει καθολικό χαρακτήρα, αφού συμμετέχουν σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι. Εκείνη την ημέρα πέφτει ο πρώτος νεκρός, ο θάνατος του οποίου έχει καταγραφεί φωτογραφικά και εμπνέει το Γιάννη Ρίτσο που γράφει τον «Επιτάφιο». Ακολουθούν και άλλοι νεκροί.

Στο ένα από τα δύο θωρακισμένα οχήματα που διατίθενται από το Γ’ Σώμα Στρατού στην Αστυνομία για την κατάπνιξη της εξέγερσης επιβαίνει ο παππούς μου, φαντάρος τότε.

Οι φαντάροι, αρνούμενοι να υπακούσουν στις εντολές κατεβαίνουν από το άρμα και ενώνονται με τους απεργούς. Άλλωστε είναι τα «αδέρφια» τους, τα «παιδιά» τους. Από το άλλο άρμα προέρχονται οι πρώτοι πυροβολισμοί. Ο επικεφαλής αξιωματικός του δεύτερου άρματος υπάκουσε στις διαταγές.

Δεν είναι αργία είναι απεργία 2

Είναι μεγάλη μας τιμή και είμαστε πολύ περήφανες, γιατί ο Κλήμης Χαραλαμπίδης, ο γλυκός μας παππούς, ήταν ο στρατιώτης που παλικαρίσια αρνήθηκε να πειράξει τους απεργούς εργάτες διαδηλωτές τον Μάιο του 1936.

Αναρωτιέσαι γιατί στα λέω όλα αυτά παιδί μου!



Στα λέω για να σου εξηγήσω πως σήμερα δεν είναι αργία, είναι απεργία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχυσαν το αίμα τους για να διεκδικήσουν μια πιο ανθρώπινη ζωή δεν το έκαναν μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για εμάς. Και εμείς οφείλουμε να διεκδικούμε αυτά που κατέκτησαν αυτοί, όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για εσάς τα παιδιά μας.

Όχι, δεν είμαι σαν εκείνες τις Σπαρτιάτισσες μάνες που πρόσταζαν «Ή ταν ή επί τας». Είμαι μια απλή, συνηθισμένη μάνα και σαν όλες τις μανούλες του κόσμου θέλω εσείς, παιδιά μου, να είστε ασφαλή στην αγκαλιά μου. Θέλω να είστε χαρούμενα κι ευτυχισμένα.

Απλώς παιδί μου, ξέρω πως τίποτα σε αυτήν τη ζωή δε χαρίζεται σε κανέναν. Όλα κατακτώνται με προσπάθεια και αγώνα.

Απλώς παιδί μου, ξέρω πως δε μπορείς να είσαι καλά όταν η κοινωνία γύρω σου πονάει.



Απλώς παιδί μου, ξέρω πως δεν είναι καλό να ξεχνάμε γιατί μπορεί τότε να χρειαστεί να δώσουμε τους ίδιους αγώνες. 

Γιατί ξεχνάμε; Δεν ξέρω παιδί μου. Ίσως επειδή είναι άνοιξη και την άνοιξη όλα φαντάζουν πιο όμορφα από ότι είναι στην πραγματικότητα…

Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©

Ακολούθησε μας αν θέλεις επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

RECENT POSTS
FOLLOW ME ON

You May Also Like