Στους γονείς που έκρινα πριν γίνω μάνα: ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Ήμουν μια γυναίκα 30 ετών που δίδασκε σε παιδάκια προσχολικής ηλικίας, όταν κατέβαινα τις σκάλες από το σούπερ μάρκετ. Και τότε την είδα.
Μια μητέρα με ένα παιδάκι – όχι μεγαλύτερο από τριών ετών – το οποίο ΔΕΝ ΦΟΡΟΥΣΕ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ! Στη μέση του καταχείμωνου! Απλά καθόταν στο καρότσι του σούπερ μάρκετ με τα ποδαράκια του γυμνά, χωρίς παπούτσια!
«Είναι χειμώνας!!! Μα τι σκέφτεται αυτή η μάνα;;;» Έκανα τη σιωπηλή αυτάρεσκη κριτική μου, πήρα το προϊόν που ήθελα από το ράφι και έφυγα γνωρίζοντας ότι αυτό δεν θα το κάνω ΠΟΤΕ εγώ όταν θα γίνω μαμά!
Όχι εγώ! Σίγουρα ΠΟΤΕ δεν θα το κάνω αυτό εγώ!
Ήταν μια υπέροχη καλοκαιρινή βραδιά και πήγαμε με τον πρώην μου ( τότε σύζυγό μου) σε ένα ρομαντικό εστιατόριο. Δίπλα μας καθόταν μια οικογένεια με ένα 4χρονο κοριτσάκι. Ήταν αξιολάτρευτη, αλλά ούρλιαζε συνεχώς! Η εμπειρία μου στα παιδάκια προσχολικής ηλικίας δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να με βοηθήσει να καταλάβω αυτό το παιδί. Οι άλλοι μπορεί να σκεφτόταν ότι είναι χαριτωμένη αλλά όχι εγώ! Εγώ ήθελα απλά να απολαύσω το ποτό μου και το φαγητό μου ήρεμα και όμορφα με τον άνθρωπό μου! Αλλά αυτό το παιδί μου κατέστρεφε τη διάθεση και το μάτι μου γύρισε!
Άρχισα να κάνω σκέψεις για το πώς θα διώξω αυτό το παιδί από το εστιατόριο. Ίσως αν του έλεγα ότι ήρθε ο Μίκι και την περιμένει έξω; Ή ο Άγιος Βασίλης!
Μα γιατί να φέρνουν οι γονείς και τα παιδιά τους σε τέτοια μέρη; Δεν μπορούν να πάνε σε καμιά πιτσαρία και να τελειώνει η υπόθεση;
Εγώ δεν θα το έκανα ΠΟΤΕ αυτό!
Ωωωω αυτή μου η αυταρέσκεια! Αυτή η άγνοια!
Ας μη ξεχνάμε ότι η μοναδική εμπειρία που είχα από «μητρότητα» ήταν… το σκυλάκι μου, δηλαδή ένα κατοικίδιο.
Όταν είδα μια μαμά να χώνει ένα γλυφιτζούρι στο στόμα του κλαψιάρικου παιδιού της για να το ηρεμήσει, σκέφτηκα ότι σίγουρα αυτή η γυναίκα δεν ξέρει πώς να είναι σωστή μάνα!
«ΠΟΤΕ δεν θα το έκανα αυτό στο παιδί μου! Πες του απλά να είναι ήσυχος και απασχόλησέ τον με κάτι άλλο! Προσπαθεί να το ηρεμήσει, αλλά παράλληλα το κακομαθαίνει κιόλας!» σκέφτηκα από μέσα μου.
Και το επιβεβαίωσα με ένα κούνημα αποστροφής του κεφαλιού μου.
Δεν θα το κάνω ΠΟΤΕ αυτό στο παιδί μου! Όχι εγώ!
Μια άλλη φορά μου είπε ο γονιός ενός από τους μαθητές μου:
«Στον μικρό μας αρέσει να έρχεται και να κοιμάται μαζί μας που και που. Βασικά κάθε βράδυ. Και εμείς τον αφήνουμε γιατί κοιμόμαστε λίγο παραπάνω.»
Είναι στο νηπιαγωγείο, σκέφτηκα. Ήρθε η ώρα να κοπεί ο ομφάλιος λώρος. Αν ήμουν «η μαμά της χρονιάς», θα του είχα δώσει «πόδι» ήδη. Πώς κάνουν οι γονείς του σεξ;
Εγώ δεν θα το κάνω ΠΟΤΕ αυτό, σκέφτηκα.
Στην πραγματικότητα, εγώ, που δεν είχα αλλάξει ποτέ μια πάνα, έκρινα σιωπηλά (ή μερικές φορές όχι και τόσο σιωπηλά) γονείς, είτε για τις διατροφικές τους συνήθειες είτε για τις επιλογές τους στα ρούχα. Προφανώς, είχα ξεχάσει να πω στον κόσμο ότι ήξερα τα πάντα για την ανατροφή των παιδιών.
Λοιπόν, για τη μαμά στο σούπερ μάρκετ, για τους γονείς στο εστιατόριο, τη μαμά με το γλειφιτζούρι, τους γονείς που κοιμόταν μαζί με το παιδί τους, θα ήθελα να τους πω ότι δεν ήξερα ΤΙΠΟΤΑ!
ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
4 χρόνια μετά, ήμουν στο ίδιο σούπερ μάρκετ και έγινα και πάλι μάρτυρας 2 μικρών γυμνών ποδιών μέσα στο καταχείμωνο. Μόνο που ήταν του δικού μου παιδιού. Φορούσε ένα καλοκαιρινό φόρεμα και παλτό. Χωρίς σκουφάκι. Καθώς πήγα να πληρώσω, μια ηλικιωμένη γυναίκα έπιασε το κεφαλάκι της μικρής μου (αγαπημένη μου γιαγιάκα, μη το κάνεις αυτό!) και είπε «Πρέπει να της βάζεις σκουφάκι, θα κρυώσει.»
Θέλω να σας πω ότι χαμογέλασα ευγενικά και ψιθύρισα ένα «Χμμ ναι», αλλά στην πραγματικότητα σκέφτηκα να την πνίξω λέγοντάς της να πάει να φορέσει αυτή σκουφάκι.
Βλέπετε, το παιδί μου, όπως πολλά παιδιά σε αυτή την ηλικία, μισεί να φοράει όλα όσα θέλω εγώ να της φορέσω. Είναι κάτι που δεν ήξερα όταν ήμουν η κυρία «Τα ξέρω όλα για τη μητρότητα». Είχαμε μεγάλο πόλεμο πριν βγούμε από το σπίτι για το φόρεμα που θα φορέσει και για το σκουφάκι. Προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα. Προσευχήθηκα σε όλους τους ήρωες της Disney, αλλά μάταια. Μετά από μια άνιση μάχη και φωνές, η μικρή μου νίκησε.
Karma is a bitch πράγματι!
Εγώ δεν θα το κάνω ΠΟΤΕ αυτό;;; Ναι καλά, ok!
4 χρόνια μετά, ήμουν σε ένα ιταλικό εστιατόριο και πήρα και τη μικρή μαζί μου, όπως κάνουν τόσοι και τόσοι γονείς που δεν έχουν που να αφήσουν τα παιδιά τους. Είχα τόσο μεγάλη ανάγκη να μιλήσω με κάποιον ενήλικα, έτσι έκανα αυτό που έπρεπε προκειμένου να πω δυο ρημαδιασμένες κουβέντες με κάποιον που δεν ήταν νήπιο. Έφερα το παιδί μου μαζί μου. Και τι έκανε;
Σηκώθηκε στην καρέκλα, χόρευε και τραγουδούσε σε δυνατά ντεσιμπέλ. Κανένας δεν φάνηκε να ενοχλείται (ίσως δεν είναι όλοι τόσο επικριτικές σκύλες όπως ήμουν εγώ κάποτε). Η κόρη μου διασκέδαζε και τραγουδούσε δυνατά με burlesque στοιχεία στο τέλος, δείχνοντας σε όλους το βρακί της.
Το σύμπαν συνωμότησε για να μου δείξει πόσο άδικη ήμουν παλιά; Τα κατάφερε!
Ας μη μιλήσω για το πρώτο ένα χρόνο και κάτι της κόρης μου, όπου αποφάσισα να κοιμάται μαζί μου στο κρεβάτι και να της δίνω τα μεμέ της μαμάς για να ηρεμήσει και να καταφέρει να κοιμηθεί μαζί μου. Γιατί; Γιατί εκτός από τεμπέλα ήμουν τόσο κουρασμένη και δεν άντεχα άλλο ξάγρυπνη.
Άλλωστε και η οδοντοφυΐα της ήταν πολύ σκληρή μαζί μου και εγώ ήμουν η σκλάβα της.
Όταν το είπα στην αδερφή μου, μου απάντησε «Έλεος, έτσι όπως κάνεις θα θέλει να κοιμάται στο κρεβάτι σου για πάντα».
Τώρα 4 χρόνια μετά ακόμη την παίρνω στο κρεβάτι μου, για να κοιμάμαι λίγο περισσότερο. Ειδικά τα σαββατοκύριακα, ξυπνάει νωρίς της βάζω παιδικά στην τηλεόραση όσο είμαστε στο κρεβάτι και κοιμάμαι λίγο ακόμη.
Στους γονείς που έκρινα για το οτιδήποτε, στους γονείς που έκρινα χωρίς να σκεφτώ! ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Στο γονιό που μου είχε πει ότι κοιμάται με το παιδί του ενώ ήταν ήδη νήπιο, ζητώ συγγνώμη που κούνησα το κεφάλι μου και για αυτά που σκέφτηκα.
Πριν λίγες μέρες πήγαμε σε ένα κατάστημα για να ψωνίσω εσώρουχα. Όχι δεν γίνεται με ένα νήπιο, είναι πολύ δύσκολο. Έβαζε τα σουτιέν στο κεφάλι της και τα έδειχνε στον κόσμο. Μια κοπέλα της είπε πόσο χαριτωμένη είναι και την χαιρέτησε γλυκά. Είπα στη μικρή μου να τη χαιρετήσει και εκείνη και απάντησε ένα επιβλητικό «ΌΧΙ»!!! Τότε είδα στο πρόσωπο της κοπέλας εμένα πριν 4 χρόνια. Ξέρω τι σκεφτόταν. Ότι σκεφτόμουν και εγώ παλιά.
Ήθελα να την πάρω από το χέρι και να της πω «Έρχεται και η δική σου ώρα γλυκιά μου. Απλά περίμενε. Θα έρθει η μέρα που το δικό σου παιδί θα φαίνεται στους άλλους περίεργο και εσύ ανεπαρκής μάνα.»
Φυσικά, αυτή τη φορά, εγώ σίγουρα δεν θα κρίνω. 🙂
Λίζα
(Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο. Όμως δεν επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια)
Aακολουθήστε μας στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
4 Comments
Μην κρίνεις για να μην κριθείς ή ακόμη σωστότερα μην κρίνεις αν δεν έχεις ολοκληρωμένη εικόνα του τι εστί μητρότητα. Πολύ ωραία η ιστορία αυτή, βάζει το θέμα στη σωστή του βάση. Ταυτίζομαι ιδίως με το κομμάτι που θα πάρεις μαζί σου το παιδί στην καφετέρια ή το εστιατόριο και ενώ ο κάθε μη γονιός θα σκεφτεί ότι δεν είναι το κατάλληλο μέρος για ένα παιδί, εγώ θα πω απλά ότι έχουμε κι εμείς οι γονείς ψυχή, δεν μπορούμε να κλειστούμε στο σπίτι αν δεν έχουμε κάπου να το αφήσουμε.
Υπέροχη ιστορία, γεμάτη διδάγματα! Δυστυχώς όλοι μας έχουμε ζήσει παρόμοιες καταστάσεις, τις οποίες και κρίναμε λάθος πριν γίνουμε γονείς αλλά και μετά…κι εγώ ταυτίζομαι με όλα τα παραδείγματα! Και γλειφιτζούρι τους έχω δώσει για να μην φωνάζουν σε δημόσιο χώρο και στο κρεβάτι μας τους παίρνω και τους δύο ή εναλλάξ και όλα! Ειδικά αυτό με τα γυμνά πόδια τι να πω…λες και μιλάς για τα δικά μου παιδιά! Και τα δύο δεν ήθελαν ποτέ κάλτσες και παντοφλάκια μέσα στο καταχείμωνο, πολλές φορές σε βόλτες μας έξω πάλι τα έβγαζαν κτλ κτλ. θυμάμαι μια φορά είχα πάει στη λαϊκή με τον δεύτερο – δεν είχε χρονίσει ακόμη- προχωρώντας με το καρότσι άρχισε να δυσανασχετεί με τα παπούτσια και τις κάλτσες που τα πέταξε όλα ένα ένα και έβγαλε τα πόδια του κι έξω από τον ποδόσακο του καροτσιού…γιατί? Πολύ απλά επειδή έσκαγε… κάτι γιαγιάδες μου είχαν πει: “καλέ το μωρό έβγαλε τα παπούτσια του, θα κρυώσει” κι εγώ τους απάντησα: “δεν παθαίνει τίποτα”. Είναι λάθος μας όταν προσπαθούμε να επιβληθούμε στα μικρά παιδιά ή να τα συνετίσουμε , τη στιγμή που δεν είναι ακόμα στην κατάλληλη ηλικία για να κατανοήσουν τις πράξεις τους και τις συνέπειες αυτών! Ας προσπαθήσουμε καλύτερα να τα καταλάβουμε, να μπούμε στη θέση τους – σε μια θέση από την οποία περάσαμε κι εμείς κάποτε- να δούμε τι τα ευχαριστεί, όλα βέβαια μέσα στα όρια τη κάθε ηλικίας! Δεν θα είναι για πάντα παιδιά, θα μεγαλώσουν, θα φύγουν και μετά τι? Θα αναπολούμε όλες εκείνες τις στιγμές τους καλές και κακές και θα γελάμε… Ποιος είπε ότι είναι εύκολο να είσαι γονιός? Και κυρίως, ας μην κρίνουμε τους άλλους γενικότερα γιατί ότι “κοροϊδεύουμε” μας έρχεται στο κεφάλι….φιλάκια
Τι θέμα θίγεις τώρα! Νομίζω όμως ότι όλοι τα έχουμε περάσει αυτά, έχουμε ζήσει και τις δύο όψεις της ιστορίας. Αν αρχίσω να λέω κι εγώ τα δικά μου, θα βραδιάσουμε. Θα σου πω μόνο ότι εγώ είχα φίλη που ήταν εξπέρ περί παιδαγωγικής – εννοείται δεν είχε παιδιά.
Αυτά. Υπομονή. Και ψυχραιμία.
Φιλιά
Ελένη
https://myfortysomethingworld.wordpress.com/
Τα έχω κάνει όλα! Μπορεί να αισθάνομαι ανεπαρκής μάνα αλλά δεν κρίνω πια!