Τα όμορφα σχολεία όμορφα καίγονται

Τα όμορφα σχολεία όμορφα καίγονται

Όμορφα σχολεία…

Με όμορφα κτίρια.

Με άριστη υλικοτεχνική υποδομή.

Με εργαστήρια, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, διαδραστικούς πίνακες, υπολογιστές.

Με online ενημέρωση των γονιών για την πρόοδο του παιδιού τους.

Με όλα αυτά που υπάρχουν ως ζητούμενο, ουτοπικό μεν, ζητούμενο δε, στις συζητήσεις για τα στραβά κι ανάποδα της παιδείας τα τελευταία 35 χρόνια. Με όλα αυτά που διδασκόμαστε εμείς οι των καθηγητικών και διδασκαλικών σχολών στο μάθημα των παιδαγωγικών. Και τελικά με όλα αυτά που δεν συναντάμε ποτέ στα ελληνικά σχολεία ούτε ως δάσκαλοι ούτε ως γονείς.

Ποια είναι όμως τα πιο όμορφα σχολεία του κόσμου;

Αυτά που “βγάζουν” τους πιο όμορφους ανθρώπους θα σου έλεγα.

Και τα κτίρια, η υποδομή, τα εργαστήρια;

Χμμμμ, θα σου απαντούσα. Δυσβάσταχτο το κόστος, μικρό το όφελος, η ταπεινή μου πάντα άποψη. Και ίσως στα πλαίσια μιας τεχνοκρατικής εκπαιδευτικής διαδικασίας χρήσιμα, αλλά επί της ουσίας; Τι γίνεται με την ουσία;

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης έλεγε:

“Για να υπάρξει πραγματική εκπαίδευση με την αυστηρή έννοια του όρου υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: ότι αυτή η εκπαιδευτική διαδικασία γίνεται αντικείμενο επένδυσης και πάθους και από τους εκπαιδευτές και από τους εκπαιδευόμενους και, για να το πω καθαρά, ότι αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση!

Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη – και στο πανεπιστήμιο ακόμη – τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει.

Λοιπόν, για να τα πω επίσης καθαρά και για να γίνω πλήρως απεχθής σ’ αυτούς που με ακούνε, σήμερα οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τις επαγγελματικές τους διεκδικήσεις, οι οικογένειες ασχολούνται με το να πάρει το παιδί ένα ‘χαρτί’ και τα παιδιά ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την επένδυση των πραγμάτων που μαθαίνουν. Λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει εκπαίδευση.”

Κοινώς και για να τολμήσω να πω αυτό αυτό που σκέφτομαι: Δασκάλους ερωτευμένους με αυτό που κάνουν χρειαζόμαστε ρε και μια άλλη οπτική, ένα διαφορετικό όραμα. Να βάλουμε στο κέντρο της εκπαίδευσης – πόσο δεν μου αρέσει αυτός ο όρος – παιδεία ας την πούμε, τον δάσκαλο, τον μαθητή, τον άνθρωπο. Την ψυχή του…

Ο καλός δάσκαλος ερωτεύεται τη δουλειά του, παθιάζεται, την κουβαλάει μέσα του όλη μέρα, κάθε μέρα. Κάνει όνειρα, βάζει στόχους, έχει όραμα.

Πόσους τέτοιους δασκάλους έχουμε στα ελληνικά σχολεία; Δυστυχώς ελάχιστους. Δεν φταίνε αυτοί θα μου πεις. Φταίει το σύστημα (αχ αυτό το σύστημα πόσες συνειδήσεις ξεπλένει καθημερινά). Που δεν έχουμε εργαστήρια, αντιδραστήρια, γυμναστήρια…κι όλα αυτά που ζητάμε επίμονα τόσα χρόνια και δυστυχώς κανένα σύστημα δεν κατάφερε να μας δώσει. Χμμμμ, θα σου πω και πάλι.

Τα όμορφα σχολεία δεν τα φτιάχνουν οι όμορφοι τοίχοι. Οι όμορφοι δάσκαλοι και τα ευτυχισμένα παιδιά τα φτιάχνουν.

Κι αν πιστεύεις δάσκαλε ότι εσύ από μόνος σου δεν μπορείς να αλλάξεις την Ελλάδα, εσύ που κάθε χρόνο περνάνε από τα μαγικά σου χέρια 20, 30, 40, 100 παιδιά, τότε ποιος, αλήθεια ποιος μπορεί να την αλλάξει αυτήν την Ελλάδα; Ποιος έχει τη δύναμη πέρα από εσένα να την ξανακάνει ευτυχισμένη;

Επειδή όπως έλεγε και ο μέγας δάσκαλος:

“Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.”

Καλή σχολική χρονιά…

Υ.Γ. Στον καθηγητή μου κύριο Βασίλη Γ. που με έκανε να ερωτευτώ τα Μαθηματικά και το σχολείο και κάθε φορά που λογοδοτώ στον εαυτό μου ως δασκάλα και ως γονιός τον βλέπω μπροστά μου να παθιάζεται με τις συναρτήσεις, τους μιγαδικούς, τους μαθητές του και την ζωή.

Like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα! 

Σας περιμένουμε και στην κλειστή ομάδα μας “Δεν είμαι τέλεια μαμά” για να γίνουμε μια όμορφη παρέα

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest

3 Comments

  1. πόσο πολύ μου άρεσε το κείμενό σου αυτό να ξερες!!συμφωνώ ότι κυρίως όλα ξεκινούν από τους δασκάλους…και επίσης πιστεύω ότι οι δάσκαλοι αυτοί όταν δεν πληρούν το “λειτούργημά” τους να τους αφαιρείται το δικαίωμα να βρίσκονται στον χώρο της εκπαίδευσης. ..και είναι πολλοί αυτοί οι δάσκαλοι που περνούν τα ψυχολογικά τους στην τάξη..είναι πολλοί αυτοί που αδιαφορούν και που δεν έχουν μεταδοτικότητα…ας γίνουν αυτοί σωστοί εκπαιδευτικοί και ας μην μας ενημερώνουν ηλεκτρονικά για την πορεία του παιδιού…αυτά που διαβάζαμε στο μάθημα της παιδαγωγικής δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ στην πράξη μιας και (λυπάμαι που το λέω) έχουμε στο πετσί μας τη νοοτροπία του για να δώσω κάτι παραπάνω θα πρέπει να πάρω και κάτι παραπάνω..και οι συγκυρίες στη χώρας μας δεν θα ευνοήσουν ποτέ ώστε να πάρουν οι δάσκαλοι το κάτι παραπάνω..οπότε ας κάνουμε τον σταυρό μας τουλάχιστον να κάνουν τα απαραίτητα και εμείς οι γονείς που έχουμε λάβει ακαδημαική εκπαίδευση ( αλλά και μη, δεν είναι πάντα απαραίτητο) να μπορούμε να δώσουμε το κάτι παραπάνω στα παιδιά μας…είπα πολλά…αλλά το ζήτημα που έθεσες φίλη μου πονάει..

    1. Είμαι της άποψης Εύη μου ότι για να πάρουμε κάτι παραπάνω πρέπει πρώτα να δώσουμε κάτι παραπάνω. Και όταν μάλιστα πρόκειται για παιδιά δεν αρκεί το κάτι παραπάνω, πρέπει να τα δίνουμε όλα. Και ως δάσκαλοι, όχι μόνο ως γονείς. Ναι, πονάει αυτό το θέμα…όλους μας!
      Σ’ευχαριστώ που μοιράστηκες τον προβληματισμό σου!

  2. Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες.Είχα γνωρίσει και εγώ κάποιους τέτοιους καθηγητές που αγαπούσαν αυτό που έκαναν και γι’ αυτό και εγώ περνούσα καλά στο μάθημά τους και δε δυσανασχετούσα όπως γινόταν στα περισσότερα μαθήματα.Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολύ τέτοιοι καθηγητές .

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

RECENT POSTS
FOLLOW ME ON

You May Also Like